Κουβαράκι είναι που λες…

της Γωγώς Γεωργίου

 

Αχ ξέρεις μωρέ τι είναι η ψυχή του ανθρώπου..;

Κουβαράκι είναι με κλωστές … μπλεγμένες κλωστές … άλλες σαν μετάξι αραχνουφαντένιες και άλλες σκληρές άγριες σαν σπάγκος παλιού χαρταετού … και σαν αλόγου χαίτη…

κουβαράκι είναι μωρέ μπλεγμένες στιγμές … να αυτό είναι …

και η μνήμη χέρι γένεται και Τσακ βρίσκει μια κλωστής άκρη και την τραβάει αργά ΜΗΝ τύχει και σπάσει λέει η κλωστή και χαθούν οι μνήμες…

Την τραβάει που λες και ξάφνου μαγικά ξετυλίγονται ΣΤΙΓΜΟΥΛΕΣ… όμορφες άσχημες μυρωδιασμένες με μανάδων αρώματα με ερωτών χάδια με ονείρων σπαραχτικά ξεσπάσματα…

ΣΤΙΓΜΟΥΛΕΣ ΚΑΙ ΑΧ … μακρόσυρτα αμανετζίδικα ΑΑΑΧ που σαν αγκιστρωμένες πετονιές τραβούν απ’ το βυθό ότι έχουν πιάσει … μα ΟΤΙ ΝΑ ΝΑΙ..

Αχ ξέρεις μωρέ τι είναι η ψυχή του ανθρώπου…

αυτό είναι…