Δευτέρα

της Βιτάλια Ζίμμερ.

 

Πρώτη εργάσιμη της εβδομάδας, αλλά δεύτερη με βάση τις γραφές. Εβραίοι και Άραβες έχουν ως πρώτη εργάσιμη μέρα την Κυριακή. Δεν παίζει ρόλο τι πιστεύεις. Αυτό που παίζει ρόλο, είναι το πού ζεις.

Δευτέρα, μία σύγκρουση σε τοίχο από την χαλάρωση των δύο ημερών. Και δεν είναι όλοι τυχεροί να μην εργάζονται το Σάββατο και την Κυριακή.

Κι όταν είναι αργία η Δευτέρα, τότε η Τρίτη συμπεριφέρεται σαν τη Δευτέρα. Παντού στον δυτικό κόσμο βρίζουν τη Δευτέρα. Η Δευτέρα είναι ένας δυνάστης που χαστουκίζει αλύπητα όλους μας ταυτόχρονα. Και δεν είναι μόνο η γνωστή σύγκρουση της εργάσιμης μέρας. Είναι και η προετοιμασία που απαιτείται από την Κυριακή, ίσως και το Σάββατο. Να ετοιμάσεις ρούχα, να πλύνεις, να σιδερώσεις για να είσαι έτοιμη όλη την εβδομάδα. Και μετά να συμμαζέψεις ότι μπορείς από τον εαυτό σου. Μασχάλες, πόδια, φρύδια, μαλλιά. Ας γεράσω επιτέλους, μήπως και κερδίσω χρόνο από τη ζωή μου. Ανοησίες, τότε θα εκλιπαρώ να γίνει το ακατόρθωτο. Δηλαδή, να επιστρέψω στην κατάσταση που είμαι τώρα. Όλα αυτά τα σκέφτομαι όσο περπατώ για το νοσοκομείο. Ποιος όμως μπορεί να με καταλάβει;

Μια ηλικιωμένη ασθενής στο νοσοκομείο περιμένει την πρωινή ενημέρωση του γιατρού. Ο φάκελος είναι στα χέρια μου. Ενημερώνω για την κατάσταση. Δύσκολη περίπτωση. Τα νέα δεν είναι καλά. Ενώ περιμένω μία απόγνωση και μία λύπη, ξαφνικά καταλαβαίνω ότι είναι Δευτέρα. Η Δευτέρα λέει πάντα την αλήθεια, όπως κι η γριούλα…

«Άσε μας με τα γιατροσόφια σου. Μπορείς να με ξανακάνεις νέα;»

It is fucking Monday…