Μι­κρο­δι­η­γή­μα­τα

Γιάννης Γιαννουλέας… Endless Song

❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀

Ο ΡΟΜ­ΠΕΡΤ μπῆ­κε πο­λὺ εὐ­δι­ά­θε­τος στὸ κα­φέ, προ­χώ­ρη­σε καὶ κά­θι­σε στὴν ἄ­κρη τῆς μπά­ρας – εἶ­χε ραν­τε­βοὺ μὲ τὴ Να­τάσ­σα, ση­μά­δι τῶν με­γά­λων ἀλ­λα­γῶν ποὺ ἔ­βλε­πε κα­θα­ρὰ νὰ ἔρ­χον­ται στὴ ζω­ή του τὸ ἑ­πό­με­νο δι­ά­στη­μα. Πα­ράγ­γει­λε κα­φὲ καὶ χά­ζε­ψε μὲ ἀ­νέ­με­λη ἀ­δι­α­φο­ρί­α τοὺς ἀν­θρώ­πους γύ­ρω του, ὥ­σπου τὸ βλέμ­μα του στα­μά­τη­σε σ’ ἕ­ναν ἡ­λι­κι­ω­μέ­νο ἄν­δρα. Ἦ­ταν ἀ­ξύ­ρι­στος, μὲ τὰ λι­γο­στὰ μαλ­λιά του ἀ­να­κα­τε­μέ­να καὶ δὲν ἔ­δει­χνε νὰ βι­ά­ζε­ται κα­θό­λου. Ὁ Ρόμ­περτ ἐ­κεί­νη τὴ στιγ­μὴ συ­νει­δη­το­ποί­η­σε ὅ­τι ὁ ἄ­γνω­στος δὲν εἶ­χε στα­μα­τή­σει νὰ τὸν πα­ρα­τη­ρεῖ ἀ­πὸ τὴ στιγ­μὴ ποὺ μπῆ­κε στὸ μα­γα­ζί.

 

Λί­γο ἀρ­γό­τε­ρα, ἐ­νῶ ἡ Να­τάσ­σα —ὄ­μορ­φη ὅ­σο πο­τέ— εἶ­χε ἤ­δη φα­νεῖ ἀ­πὸ τὸ τζά­μι, ὁ πα­ρά­ξε­νος τύ­πος ἄ­φη­σε ἕ­να χαρ­το­νό­μι­σμα καὶ φό­ρε­σε τὸ παλ­τό του. Τὴν ὥ­ρα ποὺ περ­νοῦ­σε ἀ­πὸ δί­πλα του, ὁ Ρόμ­περτ τοῦ ἔ­πι­α­σε τὸν ὦ­μο:

 

— Μὲ συγ­χω­ρεῖ­τε, μή­πως γνω­ρι­ζό­μα­στε;

Στρά­φη­κε καὶ τὸν κοί­τα­ξε στὰ μά­τια.

— Εἶ­μαι ὁ ἑ­αυ­τός σας, φί­λε μου, ὅ­πως θὰ εἶ­στε.­.. ἂς ποῦ­με σὲ τριά­ντα χρό­νια ἀ­πὸ τώ­ρα, ἀ­πάν­τη­σε ὁ ἄ­γνω­στος ἄν­δρας μ’ ἕ­να ἀ­δι­ό­ρα­το χα­μό­γε­λο καὶ ἀ­πο­μα­κρύν­θη­κε ἀρ­γὰ χω­ρὶς νὰ δώ­σει ὁ­ποι­α­δή­πο­τε ἄλ­λη ἐ­ξή­γη­ση.

 

Αὐ­τὸ τὸ πε­ρι­στα­τι­κὸ ἔ­κα­νε με­γά­λη ἐν­τύ­πω­ση στὸν Ρόμ­περτ, τὸ ἔ­σβη­σε ὅ­μως ἀ­π’ τὴ μνή­μη του ἐγ­κα­τα­λείπ­οντας γρή­γο­ρα τὴν προ­σπά­θεια νὰ κα­τα­λά­βει τί ἀ­κρι­βῶς εἶ­χε στὸ μυα­λὸ του ἐ­κεῖ­νος ὁ μο­να­χι­κὸς τύ­πος.

 

Πολ­λὰ χρό­νια ἀρ­γό­τε­ρα, ὅ­ταν ἡ Να­τάσ­σα ἔ­γι­νε Μαί­ρη κι ἔ­πει­τα ἐ­ξα­φα­νί­στη­κε, γιὰ νὰ ἀ­κο­λου­θή­σει ἡ Δή­μη­τρα, ἡ Σύλ­βια καὶ ἡ Στέλ­λα, ποὺ ἔ­φυ­γαν κι αὐ­τὲς γιὰ λό­γους τε­λεί­ως δι­α­φο­ρε­τι­κοὺς ἡ κά­θε μί­α, μπῆ­κε σ’ ἕ­να κα­φέ, πα­ράγ­γει­λε «ἕ­να συ­νη­θι­σμέ­νο» καὶ τὸ βλέμ­μα του στα­μά­τη­σε σ’ ἕ­ναν ὄ­μορ­φο νε­α­ρὸ μὲ χα­μο­γε­λα­στὸ πρό­σω­πο ποὺ χά­ζευ­ε γύ­ρω του μὲ μά­τια γε­μά­τα ἀ­νυ­πο­μο­νη­σί­α.­..

 

 

Πη­γή: Ἀπὸ τὴν συλ­λογὴ μι­κρο­δι­η­γη­μά­των Σὲ 45 τε­τρα­γω­νι­κά (Tα­χυ­δρά­μα­τα, ἐκδ. Ἀπό­πει­ρα, 1997).

 

Γιάν­νης Γιαν­νου­λέ­ας (1962). Ἔκα­νε σπουδὲς σκη­νο­θε­σί­ας κι­νη­μα­το­γρά­φου καὶ γύ­ρι­σε τὶς ται­νί­ες: Ἡ ἄλλη πλευ­ρά (1985), ἡ μο­να­δι­κή ο­λο­κλη­ρω­μέ­νη κι­νη­μα­το­γρα­φικὴ συ­νέ­ντευ­ξη τοῦ πα­λαί­μα­χου ἐπα­να­στά­τη Ἄγι Στί­να (διάρ­κεια 25΄) καὶ Κα­λη­μέ­ρα Μα­νά­γκουα (1987), ἕνα τα­ξι­διω­τικὸ ντο­κι­μα­ντὲρ στὴ Νι­κα­ρά­γουα τῶν Σα­ντι­νί­στας (διάρ­κεια 10΄). Δη­μο­σί­ευ­σε τὰ βι­βλί­α Σὲ 45 τε­τρα­γω­νι­κά (Tα­χυ­δρά­μα­τα, ἐκδ. Ἀπό­πει­ρα, 1997) καὶ Ἀπροσ­δό­κη­τος κῆπος (Ποι­ή­μα­τα, ἐκδ. Ἀ­πό­πειρα, 2006).  Ἔχει δη­μο­σιεύ­σει πολ­λὰ κεί­μενα κι­νη­μα­το­γρα­φικῆς καὶ θε­α­τρικῆς κρι­τικῆς σὲ ἐφη­με­ρί­δες καὶ πε­ριο­δι­κά. Διατηρεῖ τὸ ἱστολόγιο Lathrometanastis: Τέ­χ­νη – Ἀ­να­τρο­πή – Δη­μι­ουρ­γία.