Διονύση Καπαρέλη…Ολάνοικτη πληγή
Στα βάθη τ’ ουρανού θα στείλω το σινιάλο
πως είμαι λεία σ’ ένα άγριο κοπάδι
κι όσο τ’ αστέρια λάμπουν το ‘να δίπλα στ’ άλλο
μοιάζουν με λάμες μαχαιριού, μες στο σκοτάδι.
Είναι η ματωμένη μου καρδιά
ο πυρετός μου και η πυρκαγιά
και θέλω μέχρι τέλος να φωνάζω
είν’ το στιλέτο που πολλές η ζωή
έχει μπήξει στην ολάνοικτη πληγή
και θέλω επιτέλους να το βγάλω.
Κι όλο ζητώ να κυλιστώ σε μαύρη στάχτη
που πολλοί την έχουν ποδοπατήσει
κουλουριασμένη και γυμνή το αίμα μου να στάζει
μέχρι του πόνου η κραυγή να σταματήσει.
ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ 1995…ΟΛΑΝΟΙΚΤΗ ΠΛΗΓΗ
Igor Morski’s ‘El Hurgador’
imaginistes 