Ο Φώτης Γεώργας

του Χρήστου Πιπίνη

 

Με μεγάλη μας θλίψη πληροφορηθήκαμε τον απροσδόκητο θάνατο, μετά από τροχαίο ατύχημα, του αγαπητού εκλεκτού συμπολίτη μας Φώτη Γεώργα.

Τον Φώτη τον γνωρίσαμε στα νεανικά μας χρόνια, τέλη της δεκαετίας του 60,  όταν «ξετσουμίσαμε» στην πλατεία, σκληρά εργαζόμενο στο Τεχνικό γραφείο που διατηρούσε στη μικρή στοά απέναντι από την παλιά Εκκλησία του Αγ. Δημητρίου δίπλα στο κουρείο του Βασίλη Βερέκου και το καφενείο των φιλάθλων του Λάκη Σαίνη που ήταν και ο τόπος συνάντησης της εποχής εκείνης.

Αργότερα, όταν και εμείς μπήκαμε στα γεμάτα, στο γίγνεσθαι της μικρής μας πόλης, ήρθαμε πιο κοντά όταν ηγήθηκε Δημοτικής Παράταξης που διεκδίκησε το Δήμο στις εκλογές του 82,  ένα χρόνο μετά τη θριαμβευτική επικράτηση του ΠΑΣΟΚ στις βουλευτικές εκλογές,. Παρ’ ότι την εποχή εκείνη είμαστε αντίθετοι στις πολιτικοκομματικές προτιμήσεις, ο Φώτης κατάφερε με τον τρόπο που πολιτευόταν να σπάσει πολλά από τα στερεότυπα που κυριαρχούσαν στο μυαλό μας για τον χώρο που κατά κάποιο τρόπο, εκπροσωπούσε.

Βαθύς γνώστης των πολλών προβλημάτων της πόλης, ρεαλιστής, εύστοχος στις προτάσεις του, έδινε τη βεβαιότητα ενός τεχνοκράτη πολιτικού που δεν αεροβατούσε αλλά  έδινε προοπτική και εφικτές λύσεις. Ήταν ένας νεωτεριστής εκφραστής του τρόπου διοίκησης που θα έπρεπε να διαμορφωθεί για τις σύγχρονες ανάγκες των Δήμων, που ξέφευγαν πια από την ηρωική διεκδίκηση και έπρεπε να ανακαλύψουν νέες πηγές χρηματοδότησης και κατά συνέπεια, ανάπτυξης. Οι απόψεις του για την τοπική Αυτοδιοίκηση ήταν ριζοσπαστικές φιλελεύθερες. Δεν ήταν τυχαίο ότι αναζητούσε πολιτικές λύσεις στο χώρο των φιλελευθέρων.

Έχασε από τη Βασιλική Βερυκάκη, εκλεκτή του ΠΑΣΟΚ εκείνες τις εκλογές παρά το πολύ υψηλό ποσοστό που συγκέντρωσε, επειδή την δεύτερη Κυριακή οι «προοδευτικές δυνάμεις» του τόπου  μπετοναρισμένες επέλεξαν για το «καλό του τόπου», Βερυκάκη.

Τον Φώτη τον παρακολουθούσαμε συστηματικά στην αντιπολιτευτική του στάση. Σ’ ένα Δημοτικό Συμβούλιο, το καλύτερο ίσως, που υπήρξε λόγω και της ουσιαστικής παρουσίας του Χρήστου Λογαρά, όπου ο Γεώργας έλαμψε. 

Παρακολουθούσε με προσοχή την κριτική που του ασκούσαμε και δεν έχανε την ευκαιρία να μας απαντάει με συγκατάβαση και χιούμορ. Ουδέποτε εξετράπη, ήταν κύριος. Η ανοικτή στάση του στην κριτική μας, συνέβαλε σε μια αδήλωτη μεν, υπόγεια κατά κάποιο τρόπο, αλληλοεκτίμηση και συμπάθεια. Αργότερα δε εκφράστηκε έμπρακτα με αμοιβαίες συζητήσεις αλληλοενημερώσεις και ειλικρινούς φιλίας.

Στην δεύτερη απόπειρα του για τη διεκδίκηση του Δήμου το 1999, μας πρότεινε με χαμόγελο να συνεργαστούμε. Γνώριζε από πριν ότι κάτι τέτοιο δεν ήταν πολύ πρόσφορο. Εκ των υστέρων κρίνοντας η ιδεολογική μας αγκύλωση ήταν αυτή που δεν μας επέτρεψε να δεχτούμε. Οι Δήμοι είναι οι κατ’ εξοχήν χώροι συνεργασίας. Σε ενώνει το πρόβλημα και η λύση του. Οι πολιτικές διαφορές δεν μπορούν να αποτελούν εμπόδιο. Οι ικανότεροι και δημιουργικοί ευφάνταστοι ενεργοί πολίτες, έχουν θέση. Ο Φώτης ήταν τέτοιος γιατί το επεδίωξε. Οι δικοί μας και οι δικοί τους συντηρούν τη διαπλοκή και την ιδεοληψία.

Ο Φώτης Γεώργας ήταν ένας ευφυής, χαριτωμένος, ετοιμόλογος ευχάριστα αθυρόστομος, πολυπράγμων συνομιλητής. Όταν συναντιόμαστε καμμιά Πέμπτη που συνήθιζε να πηγαίνει στο Ρεμούτσικο καθόμαστε και σχολιάζαμε τα νέα, κυρίως γύρω από τις Δημοτικές εξελίξεις. Σε μια τέτοια συνάντηση και σε μια κρίση ειλικρινούς εξομολόγησης του είπαμε ότι  «φταίμε και μεις ρε Φώτη που δε βοηθήσαμε να πάρεις το Δήμο, άξιζες μια ευκαιρία», ο Φώτης γέλασε και μας ανταπάντησε , «καλύτερα ρε παιδιά γλυτώσατε»! 

Ο Φώτης Γεώργας δεν ήταν απλά ένας Δημοτικός Σύμβουλος που διεκδίκησε το Δήμο. Ήταν ένας ξεχωριστός σπάνιος άνθρωπος, ένας ευπατρίδης του Μπραχαμίου. 

Στην οικογένειά του εκφράζουμε τα βαθιά μας συλλυπητήρια. Να ζήσουν να τον θυμούνται!