Το τραγούδι της ημέρας…Μαύρη θάλασσα
Αφιερωμένο στον Ουκρανικό λαό που δίνει ηρωική, μέχρις εσχάτων, μάχη, για την αξιοπρέπεια την περηφάνεια και την αυτοδιάθεσή του, απέναντι στην άδικη εισβολή της Ρώσικης Αρκούδας.
Ένα ακόμη σπουδαίο σταθμό στην πορεία του Σαββόπουλου μετά το «Φορτηγό», «Το περιβόλι του τρελού» και τον «Μπάλλο». Ήτανε 1972 και την ίδια εποχή, στο «Κύτταρο» γωνία Ηπείρου και Αχαρνών, πάλι με μάγια και όνειρα, ο Διονύσης και η παρέα του, είχανε στήσει μια αλλιώτικη παράσταση ποικιλιών, γεμάτη χίλια χρώματα, μπορεί και περισσότερα.
Η Δόμνα Σαμίου το έμαθε από τον Χρόνη Αηδονίδη και ο Σαββόπουλος το έμαθε απ’ τη Δόμνα. Κι έτσι, πάνω στον σκοπό του «Ζωναράδικου» της Θράκης, ο Διονύσης πρόσθεσε τους δικούς του στίχους στο τραγούδι της Μαύρης θάλασσας, στίχους που λέγανε «στα μάγια και στα όνειρα, καμπάνα και καντήλα, Πόλη, Βάρνα, Οδησσός, Κωνστάντζα και Βραΐλα, και σε χρόνο μυστικό, σαν ηφαίστειο του Αίμου, λεγεώνες του πολέμου».
Τα παιδιά με τα μαλλιά και με τα μαύρα ρούχα
φέρνουνε μηνύματα για μιαν αγάπη που ‘χα
και στις φλέβες μου βαθιά μαύρη θάλασσα σαν αίμα
λέει λόγια πικραμένα
Κανένα πλάσμα του Θεού δε ζει σε τέτοιο βάθος
όπου σ’ αγάπησα πολύ κι απόμεινα μονάχος
Μαύρη Θάλασσα κλειστή και ψυχή μου χαρισμένη
σ’ όποιον πιο πολύ σε θέλει
Να πούμε λόγια άγρια, παράξενα κι ατόφια
σάβανα και χώματα στη μούρη της τη τζούφια
η φωνή της η σκληρή λιώνει σαν μεγάλο σώμα
μέσα στο δικό μου στόμα
Φταίνε τα τραγούδια του, φταίει κι ο λυράρης
μα φταίει κι ο ίδιος του ο λαός γιατί είναι μαραζιάρης
Μαύρη θάλασσα κλειστή, μακρινές μου πεδιάδες
πίσω από τις συμπληγάδες
Στα μάγια και στα όνειρα, καμπάνα και καντήλα
Πόλη, Βάρνα, Οδησσός, Κωστάντζα και Μπραΐλα
και σε χρόνο μυστικό σαν ηφαίστειο του Αίμου
λεγεώνες του πολέμου.
imaginistes 