Ιστορίες του Σταύρου Καπλανίδη (2)
Αναδημοσίευση από The Books’ Journal
Διάβασα δημοσίευμα για τις αλλαγές που σχεδιάζει η Φιλανδία στην παιδεία και θυμήθηκα αυτό.
6ο Γυμνάσιο Κουκακίου. Ήμουν 1η τάξη αρρένων -αχ τι τραβήξαμε κι εμείς ρε κορίτσια να φυλάμε καραούλι έξω από τα θηλέων πότε θα σχολάσετε-
Λοιπόν, ήμασταν 80 μαθητές στην αίθουσα, κυριολεκτώ. Δεν θα περιγράψω τι γινότανε στην αίθουσα στα διαλύματα αλλά και στις τουαλέτες, από αυτοσεβασμό . Κι όλα αυτά κάτω από τη μύτη του Χριστούλη, της Παναγίας, και των Βασιλέων της μεγάλης Ελλάδος. Στο μάθημα των Νέων Ελληνικών είχαμε καθηγητή τον αείμνηστο φιλόλογο, συγγραφέα και σπουδαίο θεατρολόγο, Γιάννη Σιδέρη. (Συγνώμη κε Γεωργουσόπουλε, η συγκριτική ιεραρχία επιβάλει).
Τα Νέα Ελληνικά ήτανε πάντα την τελευταία ώρα. Μάθημα παρακατιανό. Το μόνο που παρακολουθούσα πάντα. Ο Σιδέρης είχε ψυλλιαστεί ότι είμαι λίγο διαφορετικός από του άλλους.
Μετά το τέλος του μαθήματος ανηφορίζαμε μαζί τον χωματόδρομο Βείκου που κατάβρεχαν υδροφόρες. Φτάναμε μπροστά στην πόρτα του σπιτιού όπου μέναμε με τη μάνα. Νέο κλασικό της εποχής που είχε μια ιδιαιτερότητα. Η μεγάλη πόρτα είχε «μοντέρνα» μικρή κλειδαριά, όχι τα τότε συνηθισμένα σιδερικά.
Ο Σιδέρης περίμενε υπομονετικά να βγάλω από τη τσάντα το κλειδάκι μου και με παρατηρούσε καθώς ξεκλείδωνα την πόρτα. Κάποια στιγμή μου λέει: «Για κοίτα βρε Σταύρο, μ’ ένα τόσο δα μικρό κλειδάκι ανοίγεις μια τόσο μεγάλη πόρτα. Πως το καταφέρνεις;» Θυμάμαι πάντα εκείνο το βλέμμα πίσω από τα στρογγυλά γυαλάκια να περιμένει μια απάντηση.
Ήταν κάτι αυτονόητο που ποτέ δεν είχα σκεφτεί. Πέρασαν λίγες στιγμές. Τα γόνατά μου έτρεμαν. Δεν απάντησα τίποτα. Μ’ ένα αμήχανο χαμόγελο άνοιξα την πόρτα μπήκα και την έκλεισα πίσω μου.
Είναι αυτό που σε μεγάλο βαθμό διαμόρφωσε τον άνθρωπο που είμαι σήμερα και με απασχολεί ακόμα. «Πως μ’ ένα μικρό κλειδάκι ανοίγεις μια μεγάλη πόρτα». Αυτό είναι παιδεία.
Ο Γιάννης Σιδέρης δεν ήτανε καθηγητής ούτε καθοδηγητής, όπως άλλοι, που καπηλεύονται σήμερα την ιστορία, τα θρησκευτικά, τη γεωγραφία ακόμα και τη γυμναστική για εθνικούς κομματικούς σκοπούς.
Ήτανε ΔΑΣΚΑΛΟΣ. Άνοιγε ορίζοντες.
Αυτός «φταίει που αγαπώ τα βιβλία, τις τέχνες, τον πολιτισμό, την ελευθερία σκέψης και έκφρασης – αλλά και άλλοι αξιόλογοι άνθρωποι του πνεύματος που συνάντησα -on the road -.
Οι κυβερνώντες σήμερα δεν διαθέτουν τίποτα από αυτά.
Δεν μπορούν να σκεφτούν ούτε την τρύπα της κλειδαριάς. Πόσο μάλλον το κλειδί.
– Έμεινα στην ίδια τάξη από απουσίες.
❀❀❀
για την αναδημοσίευση ο μαθητής του 6ου…Χρήστος Πιπίνης
6ο Γυμνάσιο Αρρένων Αθηνών. Εκδρομή.
imaginistes 