Ιστορίες του Σταύρου Καπλανίδη (4)

Αναδημοσίευση από The Books’ Journal

 

13 Ιουνίου 2018 Θυμήθηκα τον αγαπημένο μου φίλο Ηλία Λάγιο. Καθόμασταν, όπως συνηθίζαμε, σε ένα καφενεδάκι στην Πλάκα. Ξεκοκαλίζαμε τις εφημερίδες. Ο Ηλίας που διάβαζε μέχρι και τις μικρές αγγελίες μου λέει ξαφνικά: Κοίτα, γράφουν γάμους, βαφτίσια και θανάτους. Θα έπρεπε να γράφουν και τα διαζύγια. Έτσι θα είχαμε μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα της πραγματικότητας.

2 Ιουλίου 2018 Το πάλαι ποτέ για να βρεις γκόμενα έπρεπε να έχεις αυτοκίνητο. Σήμερα, για να βρεις αυτοκίνητο πρέπει να έχεις γκόμενα.

3 Αυγούστου 2018. Ο πνευματικός χώρος αυτής της χώρας –ακαδημαϊκοί, συγγραφείς, εικαστικοί, ηθοποιοί, σκηνοθέτες, μουσικοί, ποιητές– στέκεται μουγγός απέναντι σ΄ αυτό που συμβαίνει στη χώρα τους. Ελάχιστοι είναι αυτοί που τολμούν να εκφράσουν δημόσια, ξεκάθαρα τη γνώμη τους. Η μεταπολεμική γενιά, η αντιστασιακή γενιά της χούντας, της ελευθερίας έκφρασης, έχει εξοφληθεί εδώ και χρόνια με διπλώματα, με βραβεία, με χρυσούς δίσκους, διορισμούς και συντάξεις αντιστασιακών! Οι απατεώνες και οι ατάλαντοι δεν εξαιρούνται. Μαζορέτες της κυβέρνησης σήμερα, κάνουν ό,τι μπορούν για να κρύψουν την κυτταρίτιδα του μυαλού τους. Και η δημοκρατία; Στα παπάρια τους. Ανέχονται μια κυβέρνηση προγλωσσικών, αγράμματων, άσχετων ΣΤΑΛΙΝΙΚΩΝ.