Μι­κρο­δι­η­γή­μα­τα (30)

Κατερίνα Ζούπα…Μιὰ Γυ­ναί­κα

 

ΕΙΜΑΙ 46 χρο­νῶν. Ἢ γιὰ νὰ εἶ­μαι ἀ­πο­λύ­τως εἰ­λι­κρι­νὴς 46 καὶ 8 μη­νῶν. Δὲν ξέ­ρω ἀλ­λὰ τὸ 47 μὲ τρο­μά­ζει. Πλη­σιά­ζω τὰ 50. Ἀ­ριθ­μὸς ὁ­ρό­ση­μο. Τὰ μαλ­λιά μου μα­κριὰ κα­στα­νὰ μὲ ἀν­ταύ­γει­ες γιὰ νὰ κα­λύ­πτουν τὰ ἄ­σπρα. Μά­τια κα­στα­νὰ μὲ κόκ­κι­να γυα­λιά. Κορ­μὶ γυ­ναι­κεῖ­ο μὲ λί­γα πα­ρα­πα­νί­σια κι­λά, ντύ­σι­μο νε­α­νι­κό, causal chic, ἀ­πο­μει­νά­ρι τῆς ἐ­πο­χῆς ποὺ δού­λευ­α σὲ γυ­ναι­κεῖ­α πε­ρι­ο­δι­κά. Καμ­που­ριά­ζω λί­γο ἀ­πὸ τό­τε ποὺ ἤ­μουν ἔ­φη­βη καὶ ξε­μύ­τι­σε ἕ­να πλού­σιο στῆ­θος. Σπου­δὲς κα­λές, δου­λει­ὲς κα­κο­πλη­ρω­μέ­νες, κα­ρι­έ­ρα μη­δε­νι­κή. Μιὰ ἁ­πλὴ δη­μό­σια ὑ­πάλ­λη­λος στὴν οἰ­κο­νο­μι­κὴ ὑ­πη­ρε­σί­α ἑ­νὸς κρα­τι­κοῦ νο­σο­κο­μεί­ου. Ἄν­τρες ἀρ­κε­τοί, τί­πο­τα ἐν­τυ­πω­σια­κό, ἔ­ρω­τες ποὺ κα­τέ­λη­γαν σὲ τσα­κω­μοὺς καὶ δά­κρυ­α, ὥ­σπου κον­τὰ στὰ τριά­ντα μου ἐμ­φα­νί­στη­κε ἕ­νας συ­νε­σταλ­μέ­νος καὶ ἀ­σχη­μού­λης συμ­βο­λαι­ο­γρά­φος ποὺ ἀ­γα­πη­θή­κα­με μὲ μέ­τρο καὶ προ­σπά­θεια, δώ­σα­με μιὰ κλω­τσιὰ στὴν μο­να­ξιὰ καὶ ἀ­πο­φα­σί­σα­με νὰ παί­ξου­με μα­ζὶ σπι­τι­κό. Τὰ πρῶ­τα χρό­νια ἦ­ταν κα­λά, δὲν ἐ­νο­χλού­σα­με πο­λὺ ὁ ἕ­νας τὸν ἄλ­λο, φι­λι­ό­μα­σταν κά­που-κά­που, κά­να­με καὶ ἕ­να γιὸ ποὺ δὲν ἔ­κλαι­γε καὶ κοί­τα­ζε τὸ τα­βά­νι. Κά­ποι­α στιγ­μὴ ὁ ἄν­τρας μου ἐ­ρω­τεύ­τη­κε πα­ρά­φο­ρα, τὸν ἔ­βα­λε στὸ μά­τι μιὰ ξαν­θο­μάλ­λα λο­γί­στρια, ἀ­κό­μα καὶ σή­με­ρα ἀ­να­ρω­τι­έ­μαι τί τοῦ βρῆ­κε, τί νὰ κά­νει καὶ ὁ ἄ­μοι­ρος, δὲν ἤ­ξε­ρε καὶ πολ­λὰ ἀ­πὸ γυ­ναῖ­κες καὶ ἀ­πὸ τό­τε κοι­μᾶ­μαι μό­νη στὸ κρε­βά­τι. Δὲν τοῦ κρα­τά­ω κα­κί­α, ἀ­πὸ και­ρὸ εἶ­χα ξε­χά­σει ἄλ­λω­στε τὴν ὕ­παρ­ξή του.  Δὲν φο­βᾶ­μαι τὸ σκο­τά­δι καὶ μοῦ ἀ­ρέ­σει ἡ συν­τρο­φιὰ τοῦ τὶκ-τὰκ τοῦ ρο­λο­γιοῦ, μιᾶς χνου­δω­τῆς γά­τας καὶ ἑ­νὸς ρα­δι­ο­φώ­νου μὲ πα­ρά­σι­τα. Ἡ δου­λειὰ προ­χω­ρά­ει χω­ρὶς ἐκ­πλή­ξεις, στὸν ἔ­ρω­τα ἔ­χω κλεί­σει τὴν πόρ­τα, ὁ γιὸς μου φλερ­τά­ρει μὲ τὸ κομ­πι­οῦ­τερ καὶ ἐ­γὼ κά­θο­μαι στὸ μπαλ­κό­νι καὶ ἀ­πο­λαμ­βά­νω τὸ τσι­γά­ρο μου. Δὲν ἔ­χω με­γά­λη πε­ρι­έρ­γεια γιὰ τὴ ζω­ὴ ἀλ­λὰ δὲν βι­ά­ζο­μαι καὶ νὰ τε­λει­ώ­σει. Ὅ­λα κυ­λοῦν ὁ­μα­λὰ καὶ ὑ­πάρ­χει μιὰ τά­ξη στὴ ζω­ή μου. Τὰ Σαβ­βα­το­κύ­ρια­κα οἱ φί­λες μου μὲ τρέ­χουν σὲ θέ­α­τρα καὶ σι­νε­μὰ καὶ βλέ­πω τό­σα ποὺ κά­ποι­ες φο­ρὲς δὲν τὰ κα­τα­λα­βαί­νω. Ὥ­σπου μιὰ μέ­ρα πη­γαί­νον­τας στὴ δου­λειὰ εἶ­δα τὸ γιό μου ἀγ­κα­λιὰ μὲ ἕ­ναν ἄν­τρα. Κλο­νί­στη­κα, ἔ­μει­να ἄ­φω­νη ὄ­χι για­τί δὲν θὰ γί­νω πο­τὲ για­γιὰ ἢ εἶ­μαι κα­μιὰ που­ρι­τα­νή, ἀλ­λὰ ἐ­πει­δὴ τό­σα χρό­νια δὲν εἶ­χα ὑ­πο­ψια­στεῖ τί­πο­τα. Τὸν κοί­τα­ξα γιὰ λί­γα δευ­τε­ρό­λε­πτα καὶ χω­ρὶς ἐ­κεῖ­νος νὰ μὲ ἀν­τι­λη­φτεῖ τοῦ εὐ­χή­θη­κα σι­ω­πη­λὰ κά­θε εὐ­τυ­χί­α. Ἄλ­λω­στε καὶ ἐ­γὼ ποὺ εἶ­χα ζή­σει μιὰ συ­νη­θι­σμέ­νη ζωὴ δὲν ὑ­πῆρ­ξα καὶ ὁ πιὸ εὐ­τυ­χι­σμέ­νος ἄν­θρω­πος. Ἴ­σως νὰ μὴν ἔ­χω τὴν στό­φα γιὰ εὐ­τυ­χί­α. Τώ­ρα ἑ­τοι­μά­ζο­μαι νὰ πά­ω σὲ ἕ­να θε­α­τρι­κὸ μο­νό­λο­γο. Προ­τι­μῶ τὰ πά­θη ἄλ­λων.

Κατερίνα Ζούπα (Ἀθήνα, 1973). Φοίτησε στὸ Πάντειο Πανεπιστήμιο καὶ πῆρε πτυχίο ἀπό τὸ Οἰκονομικὸ Τμῆμα. Δούλεψε ὡς μεταφράστρια σὲ περιοδικά.

Αναδημοσίευση, https://bonsaistoriesflashfiction.wordpress.com/category/