Ιστορίες για την ποίηση…

ΧΡΙΣΤΟΣ ΛΑΣΚΑΡΗΣ…ΥΠΑΛΛΗΛΟΙ

 

Οἱ Κυριακὲς εἶναι δικές τους.
Σηκώνονται ὅσο γίνεται ἀργά,
Τὸ φχαριστιοῦνται τὸ κρεβάτι.

Ὅσο γιὰ τὸν καφέ τους,
Τὸν ἀπολαμβάνουν.
Σήμερα,
Κανένας δὲν τοὺς κυνηγᾶ.

Στὸ δρόμο περπατοῦν ἀργά,
Σχεδὸν νωχελικά –
Θαρρεῖς καὶ παίρνουνε ἐκδίκηση.

 

 Είχε πει ο Λάσκαρης:

“…όταν γράφεις δεν βάζεις κανένα ερώτημα στον εαυτό σου: “γιατί γράφω;”, “για ποιον γράφω;”. Γράφεις γιατί δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς. Έπειτα ο αληθινός ποιητής δεν γράφει για την αναγνώριση. Εκείνο που τον καίει όμως είναι να δει τι κάνει. Γι’ αυτό δίνει τα ποιήματά του σε ομότεχνους να του πουν τη γνώμη τους. Ωστόσο, όταν το ποίημα πάρει την τελική του μορφή και δημοσιευτεί, θα πάρει το δρόμο του. Αν πράγματι “υπάρχει”, θα βρει και τους αναγνώστες του..”