Κουβέντες καφενείου για μνημόσυνα με ξένα κόλλυβα

Χρίστος Σαπρίκης

---

«Κόρη καραβοκύρη
και όμορφη κοπελιά
κορμί κυπαρισσένιο
λυγά σαν λυγαριά» [1]

~~~

– Μα δε μας λυπούνται; Έχει περάσει από 12 η ώρα και τα βιολιά βαράνε ακόμα. Έχουμε δουλειά αύριο.

– Κλείσε την μπαλκονόπορτα.

– Θα σκάσουμε! Το κλιματιστικό δε δουλεύει καλά. Σου είπα να το φτιάξουμε πριν αρχίσουν οι ζέστες.

– Εγώ δηλαδή φταίω τώρα;

~~~

«Σαϊτεμένο μ’ έχεις
πληγή δε φαίνεται
κι άλλος από σένα
γιατρός δε γίνεται» [1]

~~~

– Πραγματικά απορώ. Το βρίσκουν τόσο καλή ιδέα μεσοβδόμαδα να κλείνουν δρόμους και να στήνει «πανηγύρι» ένας ιδιώτης στη μέση της πόλης;

– Άκουσα στο Δημοτικό Συμβούλιο ότι το κάνουν για την «ενίσχυση των επαγγελματιών».

– Θα σου έλεγα τι ενισχύουν. Δημόσιες σχέσεις κάνουν και ψηφουλάκια μαζεύουν. Και φυσικά διασκεδάζουν ανερυθρίαστα σε βάρος των πολιτών της μικρής μας πόλης.

– Γιατί το λες αυτό;

– Αν έχεις χρόνο και γερά νεύρα παρακολούθησε τη σχετική, ο Θεός να την κάνει, «συζήτηση» στο Δημοτικό Συμβούλιο [2]. Έκλεισαν την Κολοκοτρώνη για τα αυτοκίνητα γιατί όπως έλεγε η Δήμαρχος δεν θα είναι «ελεγχόμενο» το ιδιωτικό γλέντι που οι ίδιοι προηγουμένως είχαν επιτρέψει!!! Μετά συμβούλεψε όλο φυσικότητα τους πολίτες να οδηγούν ανάποδα στον μονόδρομο για να πάνε σπίτι τους, και τέλος όταν το κατάστημα παρανομώντας γέμισε τον δρόμο με τραπέζια χωρίς να έχει άδεια, αντί να φωνάξουν την αστυνομία πήγαν και στρογγυλοκάθισαν σε αυτά πίνοντας και γλεντώντας στην υγεία των κορόιδων με τα μεγάφωνα στη διαπασών σε ώρες κοινής ησυχίας

~~~

«Το φεγγαράκι ρώτα
και τ’ άστρα να σου πουν
τα μάτια μου πως κλαίνε
όταν σε θυμηθούν.» [1]

~~~

Βιώσιμες πόλεις, σεβασμός στον πολίτη, σεβασμός στον δημόσιο χώρο.
Λέξεις που κοσμούν κατά κόρο προεκλογικά φυλλάδια, επαναλαμβάνονται σταθερά και με στόμφο σε ομιλίες αρχόντων και παρατρεχάμενων,

αλλά όταν φτάνουμε στο δια ταύτα, σ’ αυτή την έρμη την καθημερινότητα που αποδομεί και κρίνει τα πάντα, τα γράφουμε όλα στα παλαιότερα των υποδημάτων μας γιατί σκάσαμε ρε αδελφέ από την κλεισούρα κι αν δε ρίξουμε έναν συρτό στη μέση του δρόμου πώς θα δείξουμε στον λαουτζίκο ότι αλλάζουμε την πόλη.

Οπότε ξανά ο ποιητής:

«Ο πρώτος προβοκάτορας απ’ όλους στη ζωή μου
είναι η αφεντιά σου που αντιγράφει τη φωνή μου.
άλλαξες το σώμα μου με έπιπλα και σκεύη
σαν τον σοσιαλισμό που σε βολεύει.» [3]

---

[1] Κονιτόπουλος Γιώργος , Λυγαριά, 1984
[2] https://youtu.be/O7PrD3as_5I?t=6648
[3] Διονύσης Σαββόπουλος, Πολιτευτής, 1979