ΤΟ ΧΑΜΕΝΟ (ΜΟΥ) ΟΝΕΙΡΟ
του Χάρη Κατσιμίχα
Είχαμε τελειώσει το δύσκολο μέρος του πρότζεκτ κι ετοιμαζόμασταν να μπούμε στούντιο την Ανοιξη.
Όλο τον χειμώνα του 1994 το δουλεύαμε. Ο Μάνος στο κρεβάτι (λίγο άρρωστος, υποτίθεται) ο Λιούγκος στο σταθερό (δίπλα του) κι εγώ στο δικό μου, από το σπίτι.
Είχαμε μαζέψει πάνω από 80-90 βανίλια και CD ‘ s. Όλο το έργο του.
«Αυτό όχι! ανήκει σε κύκλο τραγουδιών. Αυτό ναι!» (έλεγε) και προχωρούσαμε αργά, αλλά με συνέπεια και υπομονή. Από τα 60-70 τραγούδια που μαζεύτηκαν (πάντα υπό την εποπτεία του) διαλέξαμε τα 10.
Ο δίσκος θα λεγόταν «Βαθιά στους ελαιώνες της αγάπης» και το ομώνυμο τραγούδι, το είχαμε (ήδη) γράψει εμείς.
Καταλαβαίνει κανένας… για τι πράγμα μιλάω; Ο αδελφός μου κι εγώ, θα τραγουδούσαμε Μάνο Χατζιδάκι.
Όταν ένα-δύο μήνες αργότερα, άκουσα ότι «έφυγε», δεν ένιωσα ούτε λύπη, ούτε τίποτα. Μόνο αυτή τη φρικτή παγωνιά που σε τυλίγει, όταν ακούς για τον θάνατο ενός έφηβου, σε δυστύχημα με μοτοσυκλέτα η από od.
Το ίδιο βράδυ, τα παράτησα (μέσα μου)
Ο Μάνος πέθανε. Και μαζί με αυτόν και το μεγαλύτερο όνειρο της ζωής μου.
3-4 χρόνια αργότερα, τα παράτησα και πρακτικά. Έκλεισα τις συμβολαιακές μου υποχρεώσεις και έφυγα από αυτό το επάγγελμα.
Δε χρειάζεται να σου πω τι έγινε έκτοτε στο ελληνικό τραγούδι. Τα ξέρεις, τα βλέπεις, τα ακούς.
Μα.. (θα μου πεις) «τόσο βαριά το πήρες κι εσύ καημένε; Εντάξει, είπαμε.. αλλά..»
Όχι φίλε.
Από την πρώτη Δημοτικού, το ένιωθα, το ήξερα, ότι είμαι ψυχάκιας.
Το μόνο (από τότε) που με κρατάει (κουτσά – στραβά) σε ισορροπία, είναι η τέχνη, οπως κι αν αυτή εκφράζεται.
Στην τέχνη πιστεύω, αυτή είναι η θρησκεία και η γιατρειά μου.
Που πάει να πει, ότι σε μερικά πράγματα, για μερικούς σαν ελόγου μου, δεν υπάρχει (ούτε).. εντάξει…ύτε) …αλλά…
Μερικά πράγματα φίλε, ΕΙΝΑΙ η ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ !
imaginistes 