ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΑΓΛΑΣ…«ΤΟ ΠΡΩΙ»

Πρωινό Κυριακής…

Το πρωί είναι σκουπίδια και νυσταγμένα μάτια
που σκορπίζουν οι γάτες στο στίβο.
Οι εργάτριες των πλαστικών είναι αγκαλιά με
τους ροκ τραγουδιστές πλάι στις γραμμές του
τρένου.
Πλοία που επιστρέφουν, στρατιώτες της όρθιας
μνήμης, το ένα μάτι του φυλακισμένου που άλλαξε
θέση με το άλλο για να μη δει ποτέ την ευθεία
γραμμή.
Ναι, είναι οι επιμελητές Α’ έξω απ’ την πόρτα μας
οι δικαστικοί κλητήρες κι οι γονδολιέρηδες των
κεντρικών οδών.
Είναι αυτοί που πλανήθηκαν τόσα χρόνια και μια
νύχτα στην εμμονή του πάθους, στη λύσσα του
αμείλικτου δάσους και κάθονται τώρα στο
τραπεζάκι
της κουζίνας μας μ’ ένα ποτήρι στο χέρι.
Η μυρωδιά των κλειστών γραφείων και τα φύλλα
των ημερολογίων, είναι:
η ανομολόγητη φυγή, ταξίδια και όνειρα και λόγια
ασυνάρτητα παρηγοριάς
πόνου απ το άγαλμα της Αθηνάς που αιμορραγεί.
Το πρωί είναι σκουπίδια.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΑΓΛΑΣ, Το μαύρο χιόνι (Ελλέβορος, 1999)