Σαν χτες

 

της Γωγώς Γεωργίου

 

Σαν χτες πριν 94 χρόνια γεννήθηκε ο πατέρας μου! σ ένα χωριό της ορεινής Κορινθίας. Μάνα δε γνώρισε … πέθανε όταν εκείνος όταν 6 μηνών μωρό…Μεγάλωσε με θείους ως τα 6 του χρόνια κ μετά με τη δεύτερη γυναίκα του πατέρα του.

 

Δύσκολη ζωή τον περίμενε… αμούστακο αγόρι στο αντάρτικο… φυλακές εξορίες και 17 καταδίκες σε θάνατο Όλες… απ’ τα 17 του ως τα 34 σ όλα τα «κολέγια» όπως συνηθίζει να λέει… Ακροναυπλία Γιούρα Κέρκυρα Μακρόνησος…με μια παιδική αγαπημένη να τον περιμένει και να ελπίζει σ ένα θαύμα…

 

Στα 40 τους σχεδόν κατάφεραν να παντρευτούν αφού έγινε το θαύμα και το χάραμα που θα τον εκτελούσαν δεν ήρθε ποτέ… Δύσκολη ζωή… Και όταν στην εφηβεία μου μου μίλησε για τον αγώνα και τα ιδανικά του που τελικά ήταν χωρίς αντίκρισμα όπως λέει η μόνη του νουθεσία ήταν ΠΙΣΤΕΥΕ ΟΠΟΥ ΘΕΣ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΜΌΝΟ ΝΑ ΜΗΝ ΣΤΗΡΙΞΕΙΣ ΤΗ ΖΩΗ ΣΟΥ ΣΕ ΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΠΑΤΕΩΝΕΣ ΤΟΥΣ ΛΗΣΤΕΣ ΤΩΝ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΩΝ….. Δύσκολη ζωή…..και όταν ,στα 17 μου πια εγώ, συναντηθήκαμε τυχαία μ έναν παλιό του συνοδοιπόρο στα «κολλέγια» , μαζί  με τα δάκρυα τους άκουσα κάποιες φράσεις που με συγκλόνισαν ΠΟΙΟΣ ΝΑ ΜΑΣ ΤΟ ΛΕΓΕ ΡΕ ΑΛΕΞΗ ΠΩΣ ΘΑ ΖΟΥΣΑΜΕ ΘΑ ΧΑΜΕ ΓΥΝΑΙΚΑ ΔΙΠΛΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΠΑΙΔΙ…

 

Αυτός είναι ο ΠΑΠΠΟΥΣ Ο ΦΑΝΗΣ ο πατέρας μου ο ΠΑΠΠΟΥΣ των παιδιών μου που προπαππούς πια κάτω απ’ τις σοφές φτερούγες του έχει τα δισέγγονα του … τα γαλουχεί με τη Σοφία του… τα πλημμυρίζει με την αγάπη του για ζωή… μια αγάπη που ίσως μόνο κάποιος ,που επί  χρόνια αφουγκραζόταν τα βήματα των φρουρών που έπαιρναν τους μελλοθάνατους της κάθε μέρας , μπορεί να νοιώσει…

 

ΠΑΤΈΡΑ ΜΟΥ ΝΑ ΣΕ ΧΑΙΡΟΜΑΣΤΕ…