Στο Μπραχάμι μιας άλλης εποχής…«οι μικροί νερουλάδες»

Μια αφήγηση που θα μπορούσε να είναι αληθινή

❀❀❀

 

γράφει ο Μιχάλης Δήμας

 

Εγώ που κοιτάω στο φακό σοβαρός και ευθυτενής κρατώντας τα γκέμια είμαι ο Γιάννης Καράμπαμπας. Σήμερα έπεσε σε μένα ο κλήρος να πάω για πότισμα με το μικρό. Έχουμε ένα μποστάνι με κηπευτικά αλλά είναι μακριά από κάποιο πηγάδι. Άλλωστε το Μπραχάμι δεν διαθέτει και πολλά. Έτσι αν θέλουμε να φάμε καμιά ντομάτα, κολοκυθάκι, μελιτζάνα, ή πιπεριά της προκοπής πρέπει να γεμίζουμε το βαρέλι από το πηγάδι και να το μεταφέρουμε με το κάρο ως εκεί.

Είχανε άρωμα και γεύση όμως τότε τα προϊόντα που με τόσο κόπο τα ανασταίναμε και τα ευχαριστιόμαστε πραγματικά. Ήτανε από σπόρους διαλεχτούς, όχι όπως τώρα με τα μεταλλαγμένα.

Σήμερα στο πηγάδι είχε κόσμο και μας έπιασε το μεσημέρι για καλά, σκάσαμε και με τα μακρυμάνικα που μας φορά καλοκαιριάτικα η μάνα μας για να μη σκανδαλίσουμε κανένα κορίτσι. Τέλος πάντων. Σε κάποια στροφή βγαίνοντας από τα τελευταία σπίτια του χωριού πέσαμε πάνω στον φωτογράφο. Να του αρνηθώ να με φωτογραφίσει ούτε για αστείο. Πού θα έβρισκα ξανά τέτοια ευκαιρία.

Πολύ ωραία φωτογραφία. Το μόνο που με στεναχωρεί είναι που δεν φαίνεται το πρόσωπο του μικρού. Τη στιγμή που μας τραβούσε ο φωτογράφος γύρισε το κεφάλι του ξαφνικά  προς τα πίσω. Με στεναχωρεί ακόμη που δεν φαίνεται το τσακίρικο μάτι του  καλού μας αλόγου του Καρρά, λόγω παρωπίδας. Μιλάμε για άλογο γεροδεμένο και δυνατό ιδανικό για μεταφορές. Προσέξτε τη στιβαρή κατασκευή του. Χάρη σ’ αυτό επιβιώσαμε στην κατοχή. Πώς το γλιτώσαμε από την επίταξη ένας θεός το ξέρει…