Μονότοξα γεφύρια

του Μιχάλη Δήμα

 

Σάββατο 13 Αυγούστου 2022. Κατεβαίνει λέει η στάθμη του νερού στα ποτάμια της Ευρώπης. Έρχεται ξηρασία και στη συνέχεια λειψυδρία. Και να που ο λόγος του ποιητή εκπληρώνεται κυριολεκτικά. «Πάρτε μαζί σας νερό. Το μέλλον έχει πολύ ξηρασία.»

Και να που ένα δυστοπικό σενάριο  είναι προ των πυλών και οι πόλεμοι θα γίνονται πλέον για το νερό . Και τι θα απογίνουνε αλήθεια τα γεφύρια αν στερέψουν τα ποτάμια; Αυτά τα παλιά τα πέτρινα που στα θεμέλιά τους φιλοξενούνε θρύλους, μύθους και ιστορίες αλλόκοτες. Για ξωτικά, για αερικά και νεράιδες. Ιστορίες για αγγελοκρουσμένους και ονειροπαρμένους.  

Αυτά τα μονότοξα γεφύρια δείγματα ενός άλλου πολιτισμού λιγότερο ενεργοβόρου που σεβότανε τη φύση και αναγνώριζε τα δικαιώματά της. Αυτά τα γεφύρια που τα χτίσανε μάστορες μερακλήδες δεν θα τα έχουμε πια ανάγκη να μας περνάνε από τη μια όχθη στην άλλη. Απλά θα διασχίζουμε αβρόχοις ποσί άφοβα την ξεραμένη κοίτη. Ένα τέτοιο  είναι και αυτό του Ξερόλυκου  Κορυσχάδων που τις άκρες του φρουρούνε δυο πλατάνια. Και φέρνοντας στο νου μου την εικόνα της Πλατυτέρας των Ουρανών, όπως ζωγραφίζεται στην κόγχη του ιερού, διαπιστώνω ότι  τα ανοιχτά της χέρια σε στάση δέησης σχηματίζουν ένα αντεστραμμένο μονότοξο γεφύρι για να μας περάσει μέρες που είναι στο Πάσχα του καλοκαιριού…