ΧΡΙΣΤΟΣ ΛΑΣΚΑΡΗΣ…ΣΥΝΗΘΙΖΕΙΣ

Φοβήθηκα πολὺ

ὅταν ἀντίκρυσα πρώτη φορὰ τὸ θάνατο:

.

Ἦταν θυμᾶμαι στὸν ὑπόγειο

στὶς πέντε τὸ πρωὶ

καθὼς μὲ κοίταξε μὲ τὰ σβηστά του μάτια.

.

Ὕστερα,

τὴν ἑπόμενη φορὰ ποὺ τὸν συνάντησα

-μοῦ διαφεύγει ποῦ-

μοῦ φάνηκε ἠπιώτερος,

γιὰ νὰ μοῦ γίνει μὲ τὸ πέρασμα τοῦ χρόνου οἰκεῖος.

.

Τώρα μπορῶ

νὰ τὸν καλημερίζω στὸ ἀνέκφραστο πρόσωπο

τοῦ θυρωροῦ,

στὴ στάση νὰ τὸν συναντῶ περιμένοντας τὸ

λεωφορεῖο,

νὰ τὸν κοιτάζω στὸ ἑστιατόριο ἀδιάφορα.