Όταν σου λέω λεμόνι να βγαίνεις
Βιτάλια Ζίμμερ
«Όταν σου λέω λεμόνι να βγαίνεις», άκουσα σε μία γειτονιά στη Γάζα στα Αραβικά. Ανάμεσα στη μιζέρια των ημιτελών κτηρίων, μικρά έπαιζαν, επιμένοντας να μην χάσουν την παιδική αθωότητα.
Αυτομάτως ταξίδεψα στο παρελθόν.
Παίζαμε κρυφτό, ίσως το καλύτερο παιδικό παιχνίδι, από τα λίγα που μπορούν να παίξουν μαζί αγόρια και κορίτσια. Συνδυάζει πολλά, όπως η χωρική αντίληψη και το τρέξιμο.
Το παιχνίδι είναι αδιάφορο μέχρι αυτός που φυλάει να βρει τον τελευταίο. Τα υπόλοιπα παιδιά που έχουν βρεθεί δεν έχουν αγωνία. Ο πρώτος φυλάει στο επόμενο γύρο. Μόνη ευκαιρία είναι η «ξελεφτερία» που μπορεί να προσφέρει ο τελευταίος.
Και τότε ξεκινάει ο παράλογος κώδικας.
«Όταν σου λέω λεμόνι να βγαίνεις. Όταν σου λέω πορτοκάλι να κρύβεσαι.»
Καλό! Μόνο που αυτό το συνθηματικό το άκουσε και αυτός που ψάχνει τον τελευταίο. Δεν έχει νόημα, σκέφτηκε το μικρό κορίτσι. Πρέπει να υπάρχει συνεννόηση από πριν. Αλλά η συνεννόηση και πάλι δεν μπορεί να μείνει κρυφή διότι πρέπει να καλύπτει κάθε συνδυασμό παιδιών. Αδιέξοδο.
Αυτός που φυλάει κινείται στο όριο. Πρέπει να απομακρυνθεί από το σημείο τόσο όσο, ώστε να μπορεί να προλάβει στο τρέξιμο τον τελευταίο.
Ο μικρό παχουλό παιδί βρίσκει τον τελευταίο. Αρχίζει το τρέξιμο και χάνει.
Φτου ξελεφτερία! φωνάζει ο νικητής.
Ο μικρός παχουλός ηττήθηκε εξαιτίας του πάχους του και το ξέρει.
Στεναχωριέται…
Θα γυρίσει σπίτι και θα είναι ο μόνος λυπημένος.
Η Αντρέα έχει πάρει τη μορφή που δεν θέλω. Την ενόχλησε η λέξη «χοντρός».
Ο μπαμπάς παρεμβαίνει. «Θα σου μάθω ένα κόλπο».
Την άλλη μέρα το λίγο πριν το σούρουπο του Φθινοπώρου κι ενώ τα σχολεία θα ανοίξουν σε λίγες μέρες, προσπαθούμε να εκμεταλλευτούμε κάθε δευτερόλεπτο με παιχνίδι.
Ο μονίμως χαμένος Νίκος είναι ο τελευταίος επιτέλους. Έχει την ευκαιρία να νικήσει, να πάρει το αίμα του πίσω.
«Όταν σου λέω λεμόνι να βγαίνεις» Φώναξα δυνατά.
Λεμόνι
Λεμόνι
Λεμόνι
Λεμόνι
Πορτοκάλι!
Ο Νίκος έτρεξε, η Γιάννης ήταν μακριά και δεν πρόλαβε.
Φτου ξελεφτερία!!!!
Είδα στα μάτια του αυτό που ο Νίκος ήταν στην πραγματικότητα. Ένας μαχητής! Το μυαλό νικάει ακόμα και τη φυσική δύναμη.
Επέστρεψα στο παρόν. Η ίδια ιστορία επαναλαμβάνεται. Ο άτυχος παχύς φυλάει και χάνει. Βγάζω τη μαντήλα. Τα παιδιά καταλαβαίνουν ότι είμαι Δυτική…
«Έλα να σου πω ένα κόλπο… Βρες κάποιον που εμπιστεύεσαι. Κρύψου καλά και μην κινείσαι καθόλου. Περίμενε να είσαι ο τελευταίος. Αυτός που εμπιστεύεσαι θα σου δώσει τον κώδικα που θα ακούσουν όλοι. Όταν σου λεμόνι θα βγαίνεις θα σου φωνάξει… Όμως, θα ισχύει το αντίθετο. Αυτό όμως, θα το ξέρετε μόνο εσείς οι δύο.»
Το μικρό παχουλό αγόρι κοκκίνησε, μα είδα ένα ύφος ικανοποίησης στα μάτια του και το πρόσωπό του έλαμψε. Το φίλησα στο κεφάλι, έφυγα, σταμάτησα το βηματισμό μου και γύρισα και τον κοίταξα. Του έκλεισα το μάτι…και έβαλα ξανά τη μαντήλα στα μαλλιά μου. Δεν κατάλαβε ποια είμαι, αλλά κατάλαβε τι είμαι…
Συνάντησα τον Νίκο πολλά χρόνια αργότερα στην Αθήνα. Δεν ήταν χοντρός. Ήταν με δύο μωρά παιδιά και την σύζυγό του. Η αναγνώριση έγινε με δυσκολία. Εκείνος εντόπισε τις φακίδες κάτω από το ένα μου μάτι. Ο Νίκος είναι ένας πολύ ωραίος άντρας πια, δεν έχει καμία σχέση με το παρελθόν.
«Τι έγινε χοντρέ; Καλά είσαι;» του είπα, ξορκίζοντας το παρελθόν.
Η σύζυγός του έμεινε άναυδη. Αιφνιδιάστηκε από την επιθετική φράση προς έναν άνθρωπο που δεν ήταν παχύς. Δεν ήξερε ότι κάποτε ήταν ένα παχύ παιδί που δεν μπορούσε να τρέξει.
Οι παρέες ενώθηκαν, η ιστορία ειπώθηκε, το κόλπο εξηγήθηκε, η σύζυγός του δάκρυσε.
Όταν σου λέω λεμόνι να βγαίνεις.
Πορτοκάλι…
imaginistes 