Παραμελημένος θησαυρός

Σαπρίκης Χρίστος

---

---

– Τι λες, θα κανονίσουμε μια βόλτα με τα μικρά στην Πικροδάφνη; Μπορεί να μας φέρει το λεωφορείο του Δήμου τη Δευτέρα. Έχεις χρόνο και διάθεση;

– Φυσικά και να το κάνουμε. Κανόνισέ το. Θα πρέπει όμως πρώτα να φτιάξω ένα μονοπάτι για να μπορέσουμε να κατέβουμε.

– Μην ξεχάσεις να φτιάξεις και μια νεραϊδοφωλιά. Είπα στα μικρά ότι έχει και νεράιδες και περιμένουν να τις δουν. 😋

~~~

Και πήγαμε για άλλη μια φορά στο ρέμα, με τον Θανάση πάντα πρόθυμο, να ανοίγει δρόμο μέσα από τα πυκνά καλάμια, να εξηγεί για τα ζώα και τα φυτά αυτού του μικρού παράδεισου, να μιλάει όλο πάθος για τον παραμελημένο θησαυρό που έχουμε στον Δήμο μας και τα μικρά να ακροβατούν στις πέτρες της κοίτης,

– Κύριε μπορώ να πιάσω έναν γυρίνο;

– Να βουτήξουμε τα πόδια μας στα νερά;

– Έχει αράχνες; Εγώ τις φοβάμαι!

– Κοιτάξτε, βρήκα έναν δρόμο μυρμηγκιών!

– Παιδιά, εδώ έχει μια σπηλιά από μπαμπού!

– Πότε θα δούμε τις νεράιδες που μας είπες;

– Ποιος πέταξε το καρότσι του σούπερ μάρκετ στην κοίτη; Γιατί το έκανε;

~~~

– Δεν είναι κρίμα να υπάρχει αυτό το μέρος στον Δήμο μας και να είναι μέσα στην εγκατάλειψη;

– Μερικές φορές σκέφτομαι ότι είναι πολύ δύσκολα αυτά τα θέματα για να μπορέσει να τα διαχειριστεί ένας Δήμος.

– Δεν είπε κανείς ότι είναι εύκολο, όμως πολλά πράγματα μπορούν να γίνουν αν ξεφύγουν οι δημοτικοί άρχοντες από τον βερμπαλισμό και τις πελατειακές σχέσεις. Δες την παιδική χαρά που φέραμε τα πιτσιρίκια. Δίπλα από το ρέμα, και είναι μέσα στην εγκατάλειψη και το σκουπίδι.

– Έχεις δίκιο. Φτιάχνουν καινούριες παιδικές χαρές, βγάζουν φωτογραφίες για το φέισμπουκ και τα προεκλογικά προγράμματα και μετά εγκαταλείπονται στην τύχη τους. Λεφτά πεταμένα με τα παιδιά μας να συνηθίζουν την ασχήμια.

~~~

– Κύριε τι [ι] είπαμε ότι θέλει η κοίτη;
– Μπορώ να κάνω το βατραχάκι μου πολύχρωμο;
– Εγώ στην ταμπέλα μου θα γράψω. «Μη χτίζετε σπίτια στο ποτάμι.»

~~~

– Δες απέναντι. Κάποια στιγμή χτίσανε ένα τσιμεντένιο τραπεζάκι του πιγκ πογκ (!!!), ξέρεις από αυτές τις εργολαβίες που μοιράζουν χρήματα στον κάθε πικραμένο, μετά ως συνήθως το παράτησαν και τώρα έχει γίνει ζούγκλα από τα χόρτα. Εδώ κάτω είχαν βάλει ένα στέγαστρο, γκρεμίστηκε στον πρώτο χιονιά δεν το ξαναφτιάξανε. Δεν υπάρχει μέρος να φυλαχτεί κάποιος από τον ήλιο. Δίπλα όπως βλέπεις είναι παρατημένες χρόνια τώρα αυτές οι τεράστιες κατεστραμμένες βάρκες από πολυεστρέρα και όλος ο χώρος έχει γίνει σκουπιδότοπος. Βρέχει και όλα πέφτουν μέσα στο ρέμα. Ξέρεις πόσες φορές έχω ενημερώσει τον Δήμο για όλα αυτά!

– Μα τόσο δύσκολο είναι να οργανωθεί εδώ ένα μικρό υπαίθριο περιβαλλοντικό κέντρο για το ρέμα; Όχι πολλά πράγματα. Ένα στέγαστρο με τραπεζάκια, μια πρόσβαση στην κοίτη φτιαγμένη με φυσικά υλικά, αυτό που κάνεις εσύ δηλαδή τόσα χρόνια, μερικές ενημερωτικές πινακίδες με τη χλωρίδα και την πανίδα της Πικροδάφνης. Να μπορούμε να φέρνουμε τα παιδιά, να περπατάμε στο ρέμα και μετά να έχουμε ένα μέρος να καθίσουμε και να δουλεύουμε. Θέλει μια συντήρηση βέβαια για να διατηρηθεί, αλλά είναι φτηνό και εύκολο πιστεύω.

– Θυμάσαι μια διπλωματική εργασία για την αξιοποίηση του ρέματος της Πικροδάφνης από δυο φοιτήτριες της Σχολής Αρχιτεκτόνων Μηχανικών του Ε.Μ.Π. που μου είχες στείλει; Είχε μέσα τέτοιες ιδέες και προτάσεις. Φτηνές, φιλικές για το περιβάλλον που μπορούν να χρησιμοποιηθούν άμεσα. Ποιος θα τι κάνει όμως; Τους τα έχω πει. Αλλά βλέπεις οι προτεραιότητες είναι οι κατασκευές με άπειρο τσιμέντο που είναι η χαρά των εργολάβων.

~~~

– Κύριε τελειώσαμε όλες τις αποστολές. Μπορούμε να κατέβουμε πάλι στο ρέμα;

– Όχι, έχει περάσει η ώρα. Θα παίξουμε λίγο και θα γυρίσουμε στο σχολείο. Μας περιμένει και το λεωφορείο.

– Θέλουμε να ξανάρθουμε.

---