Τα τιμαλφή από το Καλαμάκι

του Μιχάλη Δήμα

Στο Χάρη και στη Βιβή… πάλι

     

       Σάββατο 21 Οκτωβρίου 2023.Κι όμως είναι κάποια πράγματα που η μνήμη τα φυλάει σαν τιμαλφή. Μαλτέζου, Αυξεντίου, Θουκυδίδου, Μεταμορφώσεως. Αυτή ήταν η διαδρομή που ακολουθούσαμε από το σπίτι της θείας-Βάσως για να βγούμε στην θάλασσα, όποτε μας φιλοξενούσε στο Καλαμάκι. Και κει στη Μεταμορφώσεως, λίγο πριν φτάσουμε στην παραλιακή, όρθωνε το ανάστημά του αγέρωχα ένα παλιό γκρι αρχοντικό με φρουριακή μορφή, πνιγμένο στις θηριώδεις μπουκαμβίλιες και στους κισσούς. Το βλέμμα μου μαγνητιζόταν πάνω του και η παιδική μου φαντασία οργίαζε, για το τι μυστικά μπορεί να κρύβει αυτό το σπίτι. Στα διοπτροφόρα μάτια μου μεταμορφωνόταν σε πύργο παραμυθιού.

      Βασιλιάδες, πριγκήπισσες, μάγισσες, δράκοι, και γελωτοποιοί. Αργότερα το συνέδεσα με την ατμόσφαιρα από το Πεθαμένο Λικέρ του Ξανθούλη. Σε μία πρόσφατη εξόρμηση το ξαναείδα ανακαινισμένο και βαμμένο μ’ ένα χαρούμενο ροζ-πορτοκαλί. Και βέβαια ήταν και ο θείος-Τάσος που λίγες φορές ερχότανε μαζί μας για κολύμπι λόγω δουλειάς. Ο θείος-Τάσος Δήλιος κολυμβητής, που όμως πριν πέσει στο νερό έκανε ένα τσιγάρο μέσα στη θάλασσα. Όταν το νερό του έφτανε λίγο πάνω από τη μέση το έσβηνε και μ’ ένα μακροβούτι τον χάναμε για λίγο από τα μάτια μας. Ο θείος-Τάσος δεινός συζητητής, και συναρπαστικός αφηγητής-παραμυθάς, ήρεμα άθεος, κάτι μεταξύ Στωικού και Επικούριου. Αυτός που οπωσδήποτε ήθελε να υπάρχει στο τραπέζι εκτός από το ψωμί πάντοτε και το αλάτι. Είναι αυτό που λένε στο σπίτι του φάγαμε μαζί ψωμί και αλάτι και όχι μόνο…