Πολύχρωμος κόσμος

Χρίστος Σαπρίκης

---

– Την είδες την Eurovision;

– Όπως βλέπω συνήθως τηλεόραση. Με την πλάτη στην οθόνη, ακούγοντας τη φωνή και δουλεύοντας ταυτόχρονα στο γραφείο. Και φυσικά διαβάζοντας κείμενα και σχόλια εδώ κι εκεί.

– Πώς σου φάνηκε;

– Μπορώ να πω ότι μου άρεσε. Κάποια τραγούδια μου άρεσαν πολύ, κάποια μου φάνηκαν τελείως αδιάφορα. Είναι ένα πολύχρωμο πανηγύρι όπως είναι και ο κόσμος μας. Τουλάχιστον το κομμάτι του κόσμου που ζούμε. Κι αυτή η πολυχρωμία μου αρέσει.

– Έχει δίκιο για την πολυχρωμία. Να σκεφτείς υπάρχουν άνθρωποι που αυτό το θεωρούν κάτι κακό. Σαν να θέλουν να γυρίσουν τον χρόνο στο ασπρόμαυρο «πατρίς θρησκεία οικογένεια». Μα γιατί αντιδρούν έτσι;

– Έχει την εξήγησή του. Σε εποχές πολύπλοκες και δύσκολες, με τα γεγονότα να τρέχουν άναρχα, για κάποιους ανθρώπους η «επιστροφή» σε έναν κόσμο «παραδοσιακό» και «απλό» (που στο μυαλό τους έχει αποκτήσει μια μεταφυσική τελειότητα) φαντάζει ένα ασφαλές καταφύγιο.

– Εμένα πάντως μου άρεσε πολύ το τραγούδι που βραβεύτηκε. Κι από τα σχόλια που διάβασα κράτησε ένα του κυρίου Νικόλα Μολφέτα:

Nicholas Molfetas: «Πριν γράψετε τη μπουρδίτσα σας για τα non-binary άτομα, σκεφτείτε ότι δεν θα σας διαβάσει το Nemo, αλλά τα παιδιά της διπλανής σας πόρτας. Τα οποία δεν ξέρετε καν ποια είναι, αφού αναγκάζονται να κρύβουν επιμελώς το πώς αισθάνονται.

Όσο συντηρείτε μια ατμόσφαιρα μόνιμου χλευασμού και απομόνωσης τους, πάντα θα φοβούνται ότι δεν θα γίνουν αποδεκτά ούτε από τους γονείς τους, ούτε από τους συμμαθητές τους, ούτε από τους καθηγητές τους, ούτε από κανέναν άλλον.

Αφήστε τα τουλάχιστον να χαρούν μια μέρα που είδαν μια έμμεση αναγνώριση ως ελπίδα αποδοχής…»