Ονειρεύομαι το…νησί μου

«ΥΠ’ ΑΤΜΟΝ”

❀❀❀❀❀

της Αναστασίας Τσοπάνογλου

 

Ο ήλιος κλέφτης μπήκε από την χαραμάδα και μου έκλεισε το μάτι, ενώ άνοιξε για τα καλά το δικό μου. Προμηνύεται μια υπέροχη μέρα και σήμερα!

Ανοίγω τα γαλάζια παντζούρια διάπλατα στην βεράντα και τον αντικρίζω πια κατάματα τώρα. Με αγκαλιάζει διακριτικά – είναι ακόμη πολύ πρωί- ενώ ο παφλασμός των κυμάτων φτάνει στ’ αυτιά μου απαλός, αγουροξυπνημένος…

Καλημέρα θάλασσά μου αγαπημένη λέω και της στέλνω ένα φιλάκι. Μου χαμογέλασε (η ιδέα μου;). Οι βαρκούλες επάνω της σαν γιρλάντες γύρω από το βράχο, χορεύουν ρυθμικά. Αρχίζω να κουνιέμαι! Σας νιώθω λέω, είμαι και εγώ χορευταρού!

Ενώ το ιστιοφόρο σταθερό, στιβαρό δεν δίνει περιθώρια για παιχνίδια. Να και οι πρώτοι λουόμενοι. Απλώνουν τις πετσέτες τους στα βοτσαλάκια και πέφτουν όλα μαζί με ιαχή στα γαλάζια νερά. Νεολαία τι περιμένεις;

Ζηλεύω είναι η αλήθεια. Λοιπόν τι περιμένω εγώ; Μαγιό, πετσέτα, ακουστικά, μηχανάκι, κι έφυγα. Σήμερα παίζει το “Αγριολιβάδι” εκεί που μαζεύεται όλη η τρελοπαρέα και κάνουμε βουτιές στο μόλο.

Χριστέ μου ας μην ξυπνήσω…