Μιχάλη Γκανά…από τα «μονόξυλα»

…μονόστιχα ποιήματα του Μιχάλη Γκανά.

❀❀❀❀❀❀

 

Έρχεται η βροχή ξυπόλυτη κι όλο πίσω από τζάμια.

Τις νύχτες φαίνονται οι πινέζες
που συγκρατούν το μαύρο ουρανό,

το κλάμα σου καλώδιο — το πιάνω με βρεμένα χέρια.

Χιόνια θυμάμαι και βουνά
και εξορίες που δεν έζησα ποτέ μου.

Η Ελλάδα και πάλι ταινία παλιά που όλο κόβεται,
φερμουάρ που δεν κλείνει.

Κι αφήνομαι στη μαύρη πετονιά
αιμορραγώντας όλη νύχτα
μνήμες βαθιές που νόμιζα πως είχαν κλείσει.