ΟΡΕΣΤΗΣ ΛΑΣΚΟΣ…ΗΡΘ’ Ο ΚΑΙΡΟΣ

γνωστό και ως…ΝΙΝΟΝ!

❀❀❀❀❀❀

Ήρθ’ ο καιρός, που ο Ουρανός σαν Τροβατόρε αλλοτινός,
θλιμμένος φόρεσε ξανά τη σκοτεινή του μπέρτα,
και παίζει ατέρμονα σολίστ μια κάποια σύνθεση του Λιστ,
ο βιρτουόζος ο άνεμος στα βραδινά κονσέρτα!…

Ήρθ’ ο καιρός, που αναριγεί σαν μια τρεμή μαρμαρυγή
τ’ άρρωστο φως των λαμπιονιών μεσ’ στα νερά του δρόμου,
κι’ ακούς των δέντρων τα κλαδιά στην κατασκότεινη βραδιά,
μια τραγωδία να παίζουνε της φρίκης και του τρόμου!…

Ήρθ’ ο καιρός, που οι βάρκες πια, με τα σκεβρά τους τα κουπιά,
στο λιμανάκι το μικρό τρυπώνουν τρομαγμένες,
κι’ οι ωχρές παρθένες του χωριού, στο τρέμον φως του λυχναριού,
κάποιο ρομάντζο ερωτικό διαβάζουν δακρυσμένες!…

Ήρθ’ ο καιρός, που η συντροφιά των μορφωμένων,
μ’ ακεφιά, στην πρέφα μάταια προσπαθεί την πλήξη της να πνίξη,
ενώ ένας νιός, πιο κει, βουβός, γράφει ένα γράμμα στο Νταβός
κάποιου αδερφού του, που γοργά τον τάφο του θ’ ανοίξη!…

Κι’ ήρθ’ ο καιρός Νινόν που λες, που απ’ τις οδύνες τις πολλές,
συντρίμμι μένω στη γωνιά μεσ’ στον βαρύ χειμώνα,
κι’ ώρες να ’ρθης παρακαλώ καμιά βραδιά με το καλό,
μεσ’ την καρδιά μου μια μικρή να φέρης μου ανεμώνα!…