ΞΗΜΕΡΩΜΑ ΣΑΒΒΑΤΟΥ

του Μιχάλη Δήμα

 

Έχω κατεβάσει από τη βιβλιοθήκη ένα βιβλίο με σκοπό να το δανείσω σε κάποιον. Από τα αγαπημένα που σίγουρα κάποια στιγμή θα το ξαναδιαβάσω. Έχω τη συνήθεια, πολλές φορές, να γράφω διάφορα στις πρώτες ή τελευταίες άσπρες σελίδες των βιβλίων και μετά αυτά να ξεχνιούνται.

Ξεφυλλίζοντας το συγκεκριμένο βιβλίο ανακάλυψα τυχαία κάτι που ούτε καν το θυμόμουν μετά από τέσσερα χρόνια κι αναρωτήθηκα αν ήταν και δικό μου. Άτιτλο. Όταν το διάβασα συνειδητοποίησα ότι επρόκειτο για κρυμμένο θησαυρό. Σίγουρα εκείνη τη μέρα ήμουν σε μεγάλα κέφια. Νομίζω πως αξίζει τον κόπο να το μοιραστώ. Με τη δημοσίευσή του είναι ευκαιρία να του βάλω και ένα τίτλο…

Με τι να υπηρετήσω τη ζωή

που δεν κατέχω τέχνη.

Τις λέξεις μόνο αγάπησα

κι αυτές με βαρεθήκανε

που χρόνια τις θωπεύω.

Γύρισε ο κόσμος ανάποδα

ήρθαν τα πάνω κάτω.

Λέω πως γυρεύω το Θεό

και όλο προσποιούμαι.

Κάτι μισόλογα μασώ.

Γιατί δεν παραιτούμαι;

Να βγω ψηλά σε ξέφωτο

και ν’ αγναντέψω κάμπους

να πάω και να μπερδευτώ

μ’ εργάτες και ζητιάνους.

Τι περιμένω, πες μου, τι;

Ο βίος ανερμάτιστος

μετέωρος σαν ίσκιος

όπως γυρίζει μες στο φως

χάνεται ο πρώτος μύθος.

Ήτανε κύμα ωστικό

και βρέθηκα μπροστά του

σε μια γωνιά με πέταξε

ξημέρωμα Σαββάτου.