Θωμάς Γκόρπας…«Το βράδυ»
Φεύγει το βράδυ
σαν το νερό της θάλασσας σαν το ποτάμι
σαν το βαπόρι της γραμμής στο βραδινό κανάλι
σαν δάκρυ από το μάτι σαν τον πόνο και σαν κάτι
πολύ αγαπημένο τόσο αγαπημέ νο που έμεινε μακρινό και ξένο
φεύγει το βράδυ αυτό σαν τον ξεζουμισμένο υπηρέτη απ’ το παλάτι
τ’ άλλο σαν γκόμενα μιας νύχτας σε διπλό κρεβάτι νοικιασμένο
σαν τα πικρά τα λόγια απ’ τα γλυκά της χείλια σαν τα χείλια
και σαν το χρόνο που κυλάει μες στα πλούσια σαλόνια
σαν την άνοιξη και σαν τ’ αηδόνια
σαν τους φίλους σαν τα φύλλα σαν τα χρώματα
τα καρδιοχτύπια τα παράπονα τα χρόνια…
θέλω κ’ εγώ να φύγω μες στο βράδυ και να χαθώ
αλλά θυμάμαι σένανε που λιώνεις το σκοτάδι
δεν κλαις δεν παίρνεις πίσω τη βαριά κουβέντα
δε λες το ναι να τελειώνεις πια και να γλιτώσεις
δεν υπογράφεις δεν αντέχεις να ξεχάσεις…
θέλω να φύγω κ’ εγώ σαν ένα βράδυ και να χαθώ
μα έλα που θυμάμαι σένανε που έχεις ξεχάσει
ωραία μέρη κυριακές και γλύκες κ’ έγινες
έκπαγλο κόντρα ανάμεσα σε μένα και το βράδυ
σπάζοντας πράσινα άλογα γιορτές και παραμύθια…
μου έρχεσαι σαν παιδί μ’ αληθινά φτερά στην πλάτη
σαν άντρας αμετάπειστος μες σε βαθύ γαλάζιο
πατάς πάνω στο βράδυ σάμπως να πατάς σε πτώμα
τι λαϊκό περπάτημα τι αέρας και τι μάτια
τι φλόγα πως με σκίζεις μ’ έκανες κομμάτια.
Ποιος είναι αυτός που σε καταφρονεί καλέ μου
για την τρελή σου αγάπη για ένα πρόσωπο δικό σου
βασανισμένο μα δικό σου ποιος να τον καρφώσω!»
Θ. Γκόρπας, Τα ποιήματα, Κέδρος
imaginistes 