ΣΥΓΝΩΜΗ ΜΑΝΑ
γράφει η Γωγώ Γεωργίου
Πλάθοντας για τα παιδιά μας όνειρα με νήματα εκείνα τα όνειρα που ποτέ δεν μπορέσαμε να κατακτήσουμε εμείς. Λάθος. Κάθε όνειρο έχει δικό του καμβά, κάθε κεντίδι έχει τα δικά του χρώματα. Με απορία κοιτάζαμε τη μάνα που σκιαζόταν από τα αλλόκοτα νιάτα μας. Αφουγκραζόμασταν τις αγωνίες της.. για το που θα μας βγάλει το δικό μας ταξίδι. Δεν καταλάβαμε ποτέ γιατί δεν μπορέσαμε να γίνουμε εκείνο που ήθελε. Ποτέ δεν καταλάβαμε γιατί σκιαζόταν απ’ τα βήματα μας.
Δεν ήξερε, την φόβιζαν οι μουσικές μας και τα μαλλιά τα μακριά και τα ρούχα μας ακόμα την τρόμαζαν. Φοβόταν τα τσακάλια που θα μας κατασπάραζαν αν ξεφεύγαμε απ’ το κοπάδι ; Η μήπως φοβόταν πως κανένα κοπάδι δεν θα μας ταίριαζε; Και τώρα, η μάνα δεν ζει …και όλα είναι ίδια. Προχωρήσαμε άλλοι έτσι, άλλοι αλλιώς. Όλοι κάπου φτάσαμε. Θέλαμε απλά να μην αλλάξει το τοπίο της ζωής μας. Κανέναν δεν θέλαμε να κατακτήσουμε, καμιά κορφή., κανέναν θρόνο. Μόνο » ν΄αγαπάμε …να τραγουδάμε θέλαμε», να μπορούμε ακόμα να τραγουδάμε.
Όσα ονειρευόμασταν τότε είναι ακόμα εδώ κι’ ας μην τα φτάσαμε ποτέ κι’ ας έβαλαν τη ζωή μας σε άλλα καλούπια η φωτιά καίει ακόμα. η φωτιά κι’ ένα όνειρο, να μπορούμε να τραγουδάμε την αγάπη τη ζωή ..ελεύθεροι, .σαν παιδιά. Τα απλά θέλαμε, μα είναι τα πιο δύσκολα τελικά, «….ήθελα μόνο ένα δέντρο να είχα γεννηθεί να στέκουν στη σκιά μου τα πουλιά να τραγουδάνε της αγάπης τη γιορτή, να τραγουδάνε…» ΤΟΣΟ ΑΠΛΑ …ΤΟΣΟ ΥΠΕΡΟΧΑ ΑΠΛΑ… ΣΥΓΝΩΜΗ ΜΑΝΑ ΠΟΥ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΣΟΥ ΗΤΑΝ ΠΙΟ ΕΥΚΟΛΑ ΑΠ ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΟΥ
imaginistes 