PEOPLE ARE STRANGE…Jim Morrisson & The Doors
του Χάρη Κατσιμίχα
Πολύ σπάνια βάζω κι ακούω
αυτό το τραγούδι. Βλέπεις,
παρόλο που το λατρεύω
θέλω πάντα να κλάψω.
Τον φαντάζομαι στο Παρίσι
τις τελευταίες του ημέρες,
να ζει ο καημένος, μια ζωή
που δεν του άξιζε.
Αλλοπρόσαλλη, λυπημένης
και βαθιά μοναχική
Ο παιδικός του φίλος, o ζωγράφος Μάικλ Λώρενς που έζησε τα μισά
και περισσότερα χρόνια του στην
Ύδρα (όπου και πέθανε) μου είχε
δείξει φωτογραφίες από την κουζίνα του πατρικού του, στο Λ. Άντζελες.
Στη μια μεριά του τραπεζιού
ο Μάικλ, η μητέρα του όρθια
να τους σερβίρει τηγανίτες και
στην άλλη μεριά ο Τζιμ, όμορφος σαν κορίτσι. Ντροπαλός σαν παιδάκι. Ήταν και οι δυο τους στο Λύκειο ,τελευταία τάξη, ο Μάικλ δεν σπούδαζε ακόμα στην Καλών Τεχνών και το σύντομο «ταξίδι» του Μόρρισον (εννοείται ότι) δεν είχε καν ξεκινήσει.
Που να ήξεραν. Που να φαντάζονταν τότε, τι παράξενες περιπλανήσεις ετοίμαζε και για τους δύο τους η ζωή…
/Χάρης/
imaginistes 