Συναυλίες!

ΟΙ ΔΙΟΡΓΑΝΩΣΕΙΣ ΤΩΝ ΣΥΝΑΥΛΙΩΝ ΕΧΟΥΝ ΠΑΝΤΑ ΤΟ ΙΔΙΟ ΠΡΟΣΧΗΜΑ : » ΘΑ ΤΙΜΗΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΜΒΛΗΜΑΤΙΚΗ ΜΟΡΦΗ ΤΟΥ ΤΑΔΕ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗ «

❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀❀

του Γιώργου Λιακόπουλου

 

Οι συναυλίες που γίνοναι «προς τιμή» των τραγουδιστών, που έχουν αποχωρήσει από το μάταιο και υλιστικό τούτο κόσμο, έχουν φροντίσει διαφημιστικά να στολίζουν όλους τους μακαρίτες ή τις μακαρίτισσες -λιγότερο ή περισσότερο -με τις ίδιες φράσεις του τύπου: θα τιμήσουμε την «εμβληματική μορφή του λαϊκού τραγουδιού»,ήταν » ένας καλλιτέχνης που σημάδεψε με τον δικό του τρόπο το ελληνικό τραγούδι » . Όλα τούτα λέγονται για να προκληθεί μεγύτερο ενδιαφέρον επισκεψιμότητας . Δεν ξεχνανε να μας επισημαίνουν πάντα το ίδιο τροπάριο : «θα συμμετάσχει προς τιμή του ένα πλήθος τραγουδιστών «… και διάφορα άλλα κομψά που συμπληρώνουν οι διαφημιστικοί αρχιτέκτονες!

 

Ύστερα από αυτές τις χιλιοεπαναλήψεις γεννιέται πρώτα η αμφιβολία και ακολουθεί και το ερώτημα: γίνονται αυτές οι «τιμητικές συναυλίες» προς τιμή του μακαρίτη ή της μακαρίτισσας ή γίνονται καθαρά και μόνο για εισπρακτικούς λόγους;

 

Οι τιμώμενοι μακαρίτες είναι το πολύ πέντε έξι εδώ και πολλά χρόνια.

 

* Και στον πολιτισμό επιλεκτική θλίψη;

 

Αυτοί οι επαγγελματίες τις επιλεκτικής θλίψης δεν μπορούν να θλιβούν και με άλλους μακαρίτες καλλιτέχνες και να οργανώσουν στο Μέγαρο, ή στο Παλλάς,ή στο Ηρώδειο ή στο Παναθηναϊκό στάδιο μια βραδιά πχ για τον Νίκο Γούναρη,για τη Ρίτα Αμπατζή,για την κυρία Κούλα -Βλάχου Αντωνοπούλου,για την Αμαλία Μάτσα- Βάκκα,για την Μαρίκα Παπαγκίκα ,για τον Γιώργο Κάβουρα ,για τον Κώστα Νούρο ,για τον Γ. Μπατζιανό ,για τον Κίτσο Χαρισιάδη ,τον Βασίλη Μπατζή ,τον Φώτη Ρούντα ,τον Τζάρα,τον Μαλιάρα ,τον Γκας Γκαντίνη ,τον Γκαούζο ,τον Παπασιδέρη ,τον Μανώλη Καραπιπέρη ,τον Δημ Στεργίου -Μπέμπη ,τον Λεμονόπουλο ,τον Τσιμπίδη,τον Λαύκα,τον Χατζηχρήστο ,τη Βέμπο και άλλα πολλά ,πάρα πολλά ,παραδείγματα δημιουργών ,ερμηνευτών και δεξιοτεχνών;

 

Αυτά τα οικονομικά μνημόσυνα που ονομάζονται συναυλίες επιβεβαιώνουν τη μαρξιστική σκέψη που υποστηριζει ότι η μοναδική πραγματικότητα είναι η οικονομία.

 

Αλλά όμως ο δυτικός κόσμος εξελίχτηκε με την βεμπεριανή κοινωνική προσέγγιση η οποία πρότεινε ( επιτυχώς ) ότι, η κινητήριος δύναμης της ανθρώπου πρέπει να είναι ένα σύνολο αρχών και αξιών.

 

Τώρα που έχουμε μπολιαστεί με την «αχούρα» της κονόμας γι’αυτό κάνουν κουμάντο οι «φραπέδες »

 

Και η κοινωνία βρίσκεται κάτω από το φόβο των ληστών και του γενικότερου μπόουλινγκ αφού θεοποιήσαμε την κονόμα.

 

Το ερώτημα είναι με ποιο τρόπο έτσι που πάνε τα πράγματα η ζωή μας θα γίνει πιο νόστιμη;

 

ΥΣ ο Πλάτωνας μας είχε επισημάνει πριν 2.500 χιλιάδες χρόνια ότι , όταν η κοινωνία εισέρχεται στον απόλυτο ηδονισμό στο τέλος γίνεται πυρέσουσσα.

 

Δηλαδή παίρνουν φωτιά τα μπατζάκια της.