Σκέψεις μιας αιχμάλωτης χελώνας

του Μιχάλη Δήμα

 

Πέμπτη 17 Ιουλιου 2025. Ο τύπος με μάζεψε από το δρόμο. Στην κυριολεξία. Δεν ξέρω αν πρέπει να του χρωστώ ευγνωμοσύνη, επειδή μπορεί να με έσωσε από κάποιο ασυνείδητο οδηγό ή να είμαι θυμωμένη που με μάντρωσε σ’ ένα περιφραγμένο χώρο. Κάνω απεγνωσμένες προσπάθειες να δραπετεύσω αλλά μάταια. Σύρματα παντού. Από την άλλη, δεν λέω, έχω όλες τις ανέσεις και βέβαια ασφάλεια. Ωραίο περιβάλλον, καθαρό νεράκι και εντάξει ο άνθρωπος δε με έχει και σε κανένα κλουβί. Έχω τόσα τετραγωνικά για να βολτάρω. Μέχρι και μπανιέρα μου έχει για να δροσίζομαι. Δεν ξέρω μήπως είμαι και αχάριστη. Τέλος πάντων. Μάλλον θέλω το χρόνο μου για να προσαρμοστώ. Την ώρα που ξυπνάω έρχεται και ποτίζει. Η καλύτερή μου, υγρασία και χαρά. Και στο κάτω κάτω, πού αλλού θα βρω τόσο γλυκά κορόμηλα…