Αστέρια στη…θάλασσα (8)

Τον έρωτα τον αφήσαμε στην ακρογιαλιά
παρέα με τους νεκρούς γλάρους
μονάχα η πικρή μουρμούρα των κυμάτων να μας τον θυμίζει
κανένας θάνατος δεν αξίζει
όσο αυτά τα πετραδάκια
που μάζευες ένα ένα για να στολίσεις το μπαλκόνι σου
κανένας νεκρός στρατιώτης δεν αξίζει
όσο η γλύκα του νερού τον Αύγουστο
που έπινα απ’ τις φούχτες σου.

Κάποτε θα σταματήσω να φωνάζω και θ’ αρχίσω το τραγούδι
κάποτε, όταν δούρειος άνεμος φυσήξει για τους Αργοναύτες,
κάποτε, όταν το φεγγάρι χυθεί παιχνιδιάρικα στο κορμί σου,
κάποτε, όταν τα πουλιά θα ξανάρθουν στον κήπο μας,
κάποτε, όταν το σκοτάδι θα σημαίνει μονάχα νύχτα,
κάποτε, όταν θα κοιτάξεις τον ουρανό και θα ‘ναι πανσέληνος,
κάποτε, όταν η Κοιμωμένη ξυπνήσει και σ’ αγκαλιάσει.