Ο Νταλάρας και οι…Μπραχαμιώτες

από Μιχάλη Δήμα

Χρήστο, καλημέρα. Πίσω από το Ρεμούτσικο υπάρχει μια μονοκατοικία. Ήτανε της μάνας μου την οποία νοίκιαζε. Υπάρχει ακόμη και σήμερα. Σ’ αυτό το σπίτι λοιπόν στα τέλη της δεκαετίας του εβδομήντα, για κάποια χρόνια έμενε ο αδερφός του Λουκά Νταράλα, του πατέρα του Γιώργου. Αν θυμάμαι καλά τον λέγανε και αυτόν Γιώργο, γιατί πολλοί υποψήφιοι μαθητές νομίζανε πως έκανε μαθήματα ο γνωστός Νταλάρας. Εκτός από την ταμπέλα που υπήρχε στη διασταύρωση, υπήρχε και μία πάνω στη μάντρα της εισόδου στην Αγίου Δημητρίου. Αυτή η ταμπέλα μπορεί να διασώζεται σε κάποια φωτογραφία. Ο Λουκάς επισκεπτόταν αριά και που τον αδερφό του. Σε κάποια από αυτές τις επισκέψεις τον γνώρισε και ο πατέρας μου. Θα πιάσαν κουβέντα. Ο Λουκάς, θα κατάλαβε πως ο Νόντας αγαπούσε τα ρεμπέτικα και τού είχε κάνει δώρο μια κασέτα με τραγούδια του, από αυτές τις μεγάλες, που μπαίνανε στις τηλεοράσεις. Στη συγκεκριμένη υπήρχε και το υπέροχο, Με το βουνό θα γίνω φίλος…

 

του Χρήστου Πιπίνη

 

Ο Γιώργος Νταλάρας αποτελεί για πάνω από μισό αιώνα ένα μεγάλο κεφάλαιο στην ιστορία του Ελληνικού τραγουδιού. Παρά τις ενστάσεις που ενδεχομένως υπάρχουν και μας αφήνουν αδιάφορους, ο Νταλάρας υπηρέτησε με συνέπεια και επαγγελματοσύνη όλες τις μορφές του Ελληνικού τραγουδιού. Του Νταλάρα του χρωστάμε. Στο συγκεκριμένο βίντεο αναφέρεται  με κολακευτικά σχόλια στο Ελληνικό τραγούδι και πιο συγκεκριμένα στην παρουσία του Χάρη και του Πάνου Κατσιμίχα και την προσφορά τους σ’ αυτό.

Αμέσως μετά την κυκλοφορία του πρώτου δίσκου «Ζεστά Ποτά» οι Κατσιμιχαίοι άγνωστοι μεταξύ αγνώστων,  πρώτος αυτός, επικοινώνησε μαζί τους για να τους εκφράσει με θερμά λόγια τον ενθουσιασμό του για τη δουλειά τους. Αργότερα συνεργάστηκαν μαζί του σε κοινές εμφανίσεις.

Υπάρχει όμως και μια άλλη ιδιαιτερότητα με το Μπραχάμι. Πιθανόν κάποιοι παλιότεροι να θυμούνται τη μικρή ταμπέλα στη διασταύρωση Αγ, Δημητρίου και 25ης Μαρτίου που μιλούσε για μαθήματα μπουζουκιού στη θέση του σημερινού «Ρεμούτσικου» Μια αυλή των πρώτων μεταπολεμικών χρόνων που βλέπουμε στις παλιές ταινίες, φιλοξενούσε έναν Νταράλα (Νταλάρα) που παράλληλα έδινε και μαθήματα. Ένα  Ωδείο δηλαδή στο κέντρο του Μπραχαμίου. 

Ο Γιώργος Νταλάρας είναι απόγονος μιας μεγάλης οικογένειας μουσικών και στα γονίδιά του διαθέτει τη στόφα ενός μεγάλου καλλιτέχνη.

Η ταμπέλα υπήρχε για πολλά χρόνια στο ίδιο σημείο μέχρι που κάποια στιγμή αφαιρέθηκε. Δυστυχώς  δεν πρόλαβε να διασωθεί ως ντοκουμέντο ενός πολιτισμού που ανθούσε στην φτωχογειτονιά των Μεθενιτών μετοίκων και πέρασε στα απορρίμματα.

Οι ταλαντούχοι συμπολίτες μας δεν πρόλαβαν να την αποκτήσουν. Θα κοσμούσε πιθανόν τον τοίχο του δωματίου τους πάνω πάνω από το πικ απ μαζί με άλλα ντοκουμέντα, τον Ντύλαν , το Γούντστοκ, τον Βαν Μόρρισον σαν εικονοστάσι των ανθρώπων που ονειρεύτηκαν και προσπάθησαν να αλλάξουν τη ζωή μιας ολόκληρης γενιάς για να μετουσιώσουν τα όνειρά και τις ελπίδες τους.

Η μικρή ταμπέλα χάθηκε, όπως χάθηκε το μπακάλικο του Σκαβάντζου και η μικρή πλατεία, η ΕΛΚΑ, ο Αρίωνας για να γίνουν Μωλ και πολυκατοικίες. Όλα αυτά τα πολιτιστικά μνημεία που συνδέουν την παράδοση με το σήμερα. 

Οι δημόσιες Ζεϊμπεκιές των Δημάρχων δεν αρκούν γιατί παραβιάζουν βάναυσα την αισθητική μας και αγνοούν το σεβασμό που οφείλουν στις επόμενες γενιές, μεταφέροντας αντιλήψεις, ιδέες και πρότυπα που καλλιεργούν την κατανόηση της σχέσης φυσικού και κοινωνικού περιβάλλοντος και συμφιλιώνουν το χθες με το σήμερα.

Σημ. Ευχαριστούμε τον αγαπημένο φίλο Απόστολο Λαμπρόπουλο για το βίντεο που μας έστειλε.