«ΟΣΟ ΠΕΡΝΑΕΙ Ο ΚΑΙΡΟΣ»

ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΣΤΑΘΙΑΔΗΣ…ΓΡΑΜΜΕΝΑ ΦΙΛΙΑ

❀❀❀

Όσο περνάει ο καιρός, τόσο λιγότερο σου μοιάζουν οι φωτογραφίες. Τι να
διαφυλάξουν τα ερείπια του χαρτιού και τι να ανασυνθέσουν τα θραύσματα από τις
χιλιάδες κουκκίδες των εικόνων, που δημιουργούν με παρρησία το περίγραμμά
σου μόνο…
Ώρες και ώρες διαλέγομαι μ’ ένα παρελθόν χαρτί και δε σε βρίσκω. Ζητώ να μου ξανατυπώσουν τ’ αρνητικά με νέες μεθόδους, ν’ αλλάξουν το κάδρο, να ζουμάρουν
στην ασήμαντη λεπτομέρεια- να μεγεθύνουν το ανυποψίαστο – δεν είσαι εσύ…
Δοκίμασα το ματ που μαλακώνει την αιχμηρότητα του αντικατοπτρισμού, το
γυαλιστερό που παραμυθεί την πλάνη – δεν είσαι εσύ…
Δοκίμασα το δισταγμό του ασπρόμαυρου – δεν είσαι…
Α, ευρυγώνιοι και τηλεφακοί ιαπωνικοί, ακριβά μηχανήματα ακριβείας, κανένα κλικ σας δεν μπορεί να δώσει αντιπαροχή ένα χαμόγελο στην αθανασία.
«Δυο απ’ αυτήν, δυο απ’ αυτήν, τρεις απ’ αυτήν, κι απ’ αυτές μία και μία» είπα στον
φωτογράφο.
Όμως δεν εννοούσα τις φωτογραφίες. Ήθελα μόνο τις στιγμές.

❀❀❀

1970. Σχολική εκδρομή του Γυμνασίου Αγίου Δημητρίου Αττικής. Γνώριμα πρόσωπα φωτίζουν με την ανεμελιά της νιότης τους την ασπρόμαυρη φωτογραφία, Αρχείο Νίκος Βελλίας