Μετροπόλιταν

του Φαίδωνα Χριστοδουλάκη

 

Χθες ευρέθην σε ένα συνοικιακό σινεμά του Πειραιώς δύο βήματα απ’ το Πασαλιμάνι, το Ζεα,κι ομολογουμένως συγκινήθηκα βαθιά. Δεν το περίμενα να βρω, μιας και δεν είχα ξαναβρεθεί εκεί,ένα παλαιού τύπου οικογενειακό σινεμαδάκι, λιλιπούτειο με μια αίθουσα αξιοπρεπέστατη, νοικοκυρεμένη και με εξώστη, με τα κλασικά ανασηκωνόμενα βελούδινα καθίσματα και με τύπισσα στο ταμείο να μου παινεύει την ταινία που επέλεξα να δω-αααα πολύ ωραία ταινία, θα την φχαριστηθείτε και τα τοιαύτα-όλα αυτά με γύρισαν πολλά χρόνια πίσω κι η αλήθεια είναι πως τον τελευταίο καιρό κατατρύχομαι απ’ τον δαίμονα της νοσταλγίας. Θυμήθηκα λοιπόν τον αγαπημένο μου σινεμά πλησίον της Πλατείας Καλογήρων στη Δάφνη, τον πάλαι ποτέ ακμάσαντα Μετροπόλιταν όπου εις τα τέλη των 80ς μέχρι κι τέλη των 90ς πέρασα αξέχαστες κινηματογραφικές βραδιές(όπως ασφαλώς και σε άλλα σινεμά της Λεωφόρου Βουλιαγμένης)με τις παρέες μου και τα φιλαράκια μου και που όταν περνάω τον παρατηρώ με πίκρα να έχει μεταμορφωθεί σε ένα κουφάρι του εαυτού του,σε ένα υλικό απομεινάρι μιας άλλης εποχής που μάταια αντιστέκεται στον χρόνο. Και θυμάμαι, δεν μπορώ να ξεχάσω ακόμη κι αν το ήθελα, παρέες χαρούμενες να στριμώχνονται στα καθίσματα ο ένας δίπλα στον άλλο μακριά απ’ το κρύο πεζοδρόμιο και το αγιάζι του χειμώνα για να απογειωθούν στην μαγεία της μεγάλης οθόνης και να ζήσουν ένα όνειρο δίωρο που μόλις άνοιγαν τα φώτα νόμιζες πως ξύπναγες απότομα έχοντας την γλύκα στα μάτια σου μέχρι το σπίτι.

 

Είναι πλούτος τα συνοικιακά σινεμά και είναι τραγωδία μνήμης αλλά και πολιτισμού το κλείσιμό τους γιατί τελικά μαζί τους πεθαίνει μια μορφή κοινωνικότητας μοναδικής και σπάνιας σε καιρούς ερημιάς κι αφιλίας,σε μέρες κοινωνικού λιμού παρά τις αυταπάτες των σοσιαλ. Δεν αρκούν οι πλατφόρμες με με τις χίλιες δύο επιλογές και οι αναπαυτικοί καναπέδες οι οποίοι φευ συχνά-όλο και πιο συχνά-φιλοξενούν όχι οικείους και δικούς μας αλλά ξένους μεταξύ ξένων χαμένους μέσα σε οθόνες κινητών σε αντίθεση οξεία με εκείνα τα μικρά σινεμαδάκια που ενίοτε οι ξένοι δίπλα σου γίνονταν δικοί σου μοιραζόμενοι τις ίδιες συγκινήσεις,τις ίδιες αγωνίες και τα ίδια χάχανα,τα ίδια μάτια.