Χριστούγεννα απ’ τους imaginistes…Το δώρο ως προσφορά

Την ευγνωμοσύνη την αισθάνεται κανείς όταν δεν τη χρωστάει…Το δώρο προσφέρει ευτυχία όταν αντιληφθείς ότι δεν σου ζητούν τίποτα σε αντάλλαγμα…Τον τσιγκούνη τον καταλαβαίνεις μάλλον από το ότι δεν παίρνει, και όχι από το ότι δεν δίνει…ο τσιγκούνης φοβάται όχι μήπως του χρωστούν (και δεν τον εξοφλήσουν), όπως νομίζουμε συνήθως, αλλά μήπως φτάσει στο σημείο να χρωστάει αυτός. (Ευγένιος Αρανίτσης, απόσπασμα)

❀❀❀

Ιδού λοιπόν οι προτάσεις των imaginistes για Χριστουγεννιάτικα δώρα. Όπως είναι φυσικό θα ευλογήσουμε τα γένια μας και θα προτείνουμε ωραίες μουσικές και διαβάσματα που προέρχονται  από τον πολύ στενό και τον ευρύτερο των Μπαχαμιωτών αλλά και ακριβών φίλων του στενού περίγυρου  μας. 

❀❀❀

1. Μουσική και παραμύθια

«Η Αγέλαστη Πολιτεία και οι καλικάντζαροι» των Πάνου & Χάρη Κατσιμίχα

Οι καλικάντζαροι αποτελούν χαρακτηριστικές φιγούρες της λαϊκής μας παράδοσης που σχετίζεται με το δωδεκαήμερο των Χριστουγέννων. Το φανταστικό στοιχείο που πλαισιώνει τον θρύλο τους σε συνδυασμό με το κωμικό του χαρακτήρα και των πράξεών τους  αποτελούν στοιχεία που  προσελκύουν το ενδιαφέρον των παιδιών, εξάπτουν τη φαντασία τους, τα διασκεδάζουν και καλλιεργούν τη δημιουργικότητα και τις εκφραστικές τους ικανότητες. Τα παιδιά απολαμβάνουν πραγματικά τις ιστορίες με καλικάντζαρους και αγαπούν να μαθαίνουν για αυτούς, να τους μιμούνται  και να εκφράζονται με ποικίλους τρόπους γύρω από τα καμώματά τους.

Η ιστορία των αδελφών Κατσιμίχα χρησιμοποιεί τον θρύλο των καλικάντζαρων με έναν πολύ πρωτότυπο και ευρηματικό τρόπο όπου το στοιχείο της κατεργαριάς τους παρουσιάζεται ως δημιουργικό καθώς το εκμεταλλεύεται για να ανατρέψει την παραδοσιακή αντίληψη που τους θέλει πνεύματα πονηρά  και υπονομευτικά της χριστουγεννιάτικης ατμόσφαιρας. Οι καλικάντζαροι καταφέρνουν να δώσουν χαρά και αισιοδοξία στους δυστυχισμένους και μοναχικούς ανθρώπους μιας πόλης που τους μαθαίνει να ζουν ανταγωνιστικά, απομονωμένοι ο καθένας στον μικρόκοσμό του και στο μικροσυμφέρον του. Συμπρωταγωνιστές τους στα ανατρεπτικά σχέδιά τους είναι τα παιδιά της μικρής πολιτείας που συμμετέχουν στην εξέλιξη των δρώμενων και κρατούν τελικά καλά φυλαγμένο, το μυστικό της αληθινής ευτυχίας.

• Εκδότης: Μετρονόμος

   2. Μουσική και ποίηση

«Από τους κήπους των ψιθύρων» του Χάρη Κατσιμίχα

Ο Χάρης Κατσιμίχας προσεγγίζει εμπνευσμένα 8 ποιήματα, των αγαπημένων του ποιητών της «γενιάς του ‘70» : Αργύρη Χιόνη, Γιάννη Βαρβέρη και Κώστα Παπαγεωργίου, τα οποία ερμηνεύει με μοναδικό τρόπο ο Χρήστος Θηβαίος.
Στο τραγούδι με τίτλο «Τα έπιπλα», σε ποίηση του Κώστα Γ. Παπαγεωργίου, ερμηνεύουν μαζί με τον Χρήστο Θηβαίο οι Χάρης & Πάνος Κατσιμίχας, καθώς και ο Θάνος Μικρούτσικος.

«Από τον κήπο των ψιθύρων», που ήταν πάντα ο φυσικός χώρος των ποιητών (όπως σημειώνει ο Χάρης Κατσιμίχας) προήλθαν τα τραγούδια αυτά για να μας υπενθυμίσουν ότι ο πυρήνας του ελληνικού τραγουδιού διατηρεί ανέγγιχτη τη δημιουργική του φλόγα.

Η συνύπαρξη για πρώτη φορά στη δισκογραφία των δύο σημαντικών καλλιτεχνών αποτελεί αναμφίβολα ένα αξιοσημείωτο γεγονός και το αποτέλεσμά της, είναι η δημιουργία ενός σπάνιας ομορφιάς, δίσκου.

    3. Μουσική…Γιάννης Τσέρος

«Friday Night Tips» 

Ο τραγουδοποιός Γιάννης Τσέρος  στον 1ο προσωπικό δίσκο ”Friday Night Tips”ανά χείρας,  παρουσιάζει  την αγγλόφωνη παραγωγή του φτιαγμένη από ελληνικά χέρια, Η μουσική του κινείται σε μοντέρνους ροκ ήχους, με blues και country αναφορές. Συνδημιουργοί σε αυτόν τον δίσκο είναι ο Πάρης Γκαγκαστάθης που έγραψε μουσική σε ένα από τα τραγούδια, ο Riccardo D. Cavalli που έγραψε στίχους σε δυο τραγούδια και ο Χάρης Κατσιμίχας που έγραψε την μουσική σε ένα κομμάτι.

    4. Βιβλίο…Ποίηση

«Συγκομιδή» του Μιχάλη Δήμα

Η Αλεξάνδρα Λαμπροπούλου για τον δημιουργό της «Συγκομιδής»:

«Όταν γνώρισα τον Μιχάλη, η πρώτη μου εντύπωση ήταν ότι είναι ένας άνθρωπος εσωστρεφής και κλειστός. Σε μια καλύτερη γνωριμία μαζί του για την παρουσίαση της ποιητικής του συλλογής, ο Μιχάλης παρέμεινε κλειστός και εσωστρεφής, αλλά ευγενής, συνεργάσιμος, συνεπής, καλοδεκτικός και θετικός.

Διαβάζοντας όμως όλο και περισσότερο τα ποιήματά του και τα πεζά του ανακάλυψα ότι ο Μιχάλης έχει χιούμορ και αυτοσαρκασμό, είναι ολιγόλογος και εύστοχος, με ταλέντο και ήθος και κυρίως, ότι έχει να πει, το λέει με τον γραπτό του λόγο. Εκεί πρέπει να προστρέξει κανείς αν θέλει να τον γνωρίσει. Τα κείμενά του είναι λαλίστατα και αποκαλύπτουν πολλά για αυτόν.

Τα κείμενά του, είναι σημειώματα που βάζει σε μπουκάλια και τα ρίχνει στο πέλαγος, με την ελπίδα πως κάποιος θα τα βρει…. Ο τυχερός θα γνωρίσει έναν λόγο αισθαντικό πλημμυρισμένο συναισθήματα, που αποπνέει αυτογνωσία, ευπρέπεια και πολιτισμό».

Εκδόσεις Οσελότος

     5. Βιβλίο…Θέατρο

«Ζηλόφθων Οδοιπορώντας» της Μαριαλένας Γκογκίδη

Η Κυριακή Τσολάκη για το βιβλίο:
Ερωτική ζήλια, εσωτερικότητα, εξομολογητικός χαρακτήρας. Είναι τα τρία κυρίαρχα στοιχεία που χαρακτηρίζουν το θεατρικό έργο της Μαριαλένας Γκογκίδη με τίτλο «Ζηλόφθων Οδοιπορώντας», το οποίο εκδόθηκε και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Ανάτυπο». Η ηρωίδα του εμπλέκεται σε ένα ερωτικό τρίγωνο κι αυτό αποτελεί την κινητήριο δύναμη της ζήλιας της, που αφενός παρουσιάζεται σαν μια πιστή της φίλη, αφετέρου της δημιουργεί τεράστια αισθήματα ενοχής.

Το γεγονός αυτό φέρνει την πρωταγωνίστρια σε μια αέναη σύγκρουση με την κοινωνία και το αίσθημα του δικαίου, μια σύγκρουση που δεν έχει αρχή, μέση και τέλος, αφού όσο θεριεύει η ζήλια τόσο το κουβάρι της παράνοιας ξετυλίγεται, παρασέρνοντας μαζί του κάθε ίχνος λογικής και σωτηρίας…

Το κείμενο ασκεί γοητεία κυρίως λόγω της αλήθειας του. Παρ’ όλα αυτά η συγγραφέας λέει ότι δεν ήταν εσκεμμένη μια τέτοια επιλογή, αλλά προέκυψε σε δεύτερο στάδιο. «Περισσότερο, θα έλεγα, πως η προσαρμογή του κειμένου σε θεατρικά ‘καλούπια’ ήταν ένας πειραματισμός που τελικά μου άρεσε. Στη συνέχεια βρέθηκαν άνθρωποι που αγκάλιασαν το κείμενο, ενώ και τα παιδιά από τις εκδόσεις ‘Ανάτυπο’ υπήρξαν πολύ υποστηρικτικοί και ενθαρρυντικοί.

Εκτός αυτού όμως, με βρίσκει πολύ χαρούμενη εντέλει μια τέτοια επιλογή, μιας και έχω όμορφες αναμνήσεις προσωπικών βιωμάτων γύρω από το χώρο του θεάτρου. Μάλιστα, πολλές φορές αντιλαμβάνομαι τόσο τη δική μου καθημερινότητα όσο και των άλλων σαν μία θεατρική σκηνή, όπου ο καθένας προσπαθεί να παίξει το ρόλο του και να περάσει το μήνυμά του. Άλλοι πάλι επιλέγουν να μένουν πάντα πίσω από τις κουίντες»…

Εκδόσεις Ανάτυπο

     6. Φωτογραφία…Λεύκωμα

Αριστείδης Κοντογεώργης

Από τις πολυάριθμες εκδόσεις φωτογραφικών λευκωμάτων του αγαπητού φίλου και συμπολίτη μας Αριστείδη Κοντογεώργη, ξεχωρίζουμε το βιβλίο του με τον τίτλο «Η Τήνος του Χθες και του Σήμερα» όπου μας ταξιδεύει στο πανέμορφο νησί της Τήνου μέσα από εξαιρετικές φωτογραφίες του σήμερα και του παρελθόντος. Ο Αριστείδης Κοντογεώργης είναι καθηγητής στο Τμήμα Φωτογραφίας και Οπτικοαουστικών Τεχνών της Σχολής Γραφικών Τεχνών και Καλλιτεχνικών Σπουδών . Έχει πραγματοποιήσει δεκάδες ατομικές εκθέσεις φωτογραφίας στην Ελλάδα και το εξωτερικό και έχει συμμετοχές σε ομαδικές εκθέσεις στο εξωτερικό στο πλαίσιο διεθνών ανταλλαγών και φεστιβάλ. Έργα του βρίσκονται σε συλλογές μουσείων στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.

7. Βιβλίο…Αθλητισμός

«Οπαδική βία και άλλες πτυχές της βίας στον αθλητισμό» Συλλογικό έργο

13 κείμενα, στα οποία η οπαδική βία και, γενικότερα, η βία στον αθλητισμό, αντιμετωπίζεται από διαφορετικές οπτικές γωνίες.  Περιέχονται τα κείμενα: – Χρήστος Πιπίνης, «Η Πειραϊκή πρόγκα» – Ζήση Δέσπου, «Οπαδική βία: Απομυθοποιώντας την αθλητική ουδετερότητα». – Διονύση Ελευθεράτου, «Η βία των χούλιγκαν κι οι θεσμικός χουλιγκανισμός» – Βασίλης Καρδάσης, «Αντιπαλότητα και βία στον αθλητικό χώρο» – Γιώργος Κεντρωτής, «Μερικές αράδες για τη βία στα γήπεδα συρμένες από έναν οπαδό του Ολυμπιακού» – Γιάννης Πανούσης, «Βία στα ελληνικά γήπεδα: Ένα εκρηκτικό κοκτέιλ από -ατάκτως- αναμεμιγμένα υλικά». – Γιώργος Ρούσης, «Η οπαδική βία ως υποκατάστατο και κυματοθραύστης πραγματικών κοινωνικών συγκρούσεων» – Δημήτρης Καλτσώνης, «Βία στα γήπεδα, οργανωμένο έγκλημα και τρομοκρατία» – Νίκος Καραγιάννης, «Παράλογη ποδοσφαιρική βία συγκλονίζει την κοινωνία της Ιταλίας: το χρονικό ενός ιδιόμορφου «σικελιανού εσπερινού»…» – Αντονέλα Ραντάτσο, «Βία στα γήπεδα» – Ηλίας Μπαζίνας, «Αθλήματα βίας και η θέση τους στον καιρό μας» – Σωτήρης Αθανασέλης, «Αναβολικά στεροειδή» – Ζέτα Παπαδοπούλου-Νταϊφώτη, Παναγιώτης Μαχαίρας, «Νευροβιολογικό υπόστρωμα της βίας» – Θανάσης Σκρουμπέλος, «Η ελιά και η φωτιά»

Εκδότης: Νόβολι

8. Βιβλίο…Ποίηση

Στράτος Φαναράς Η πικρή ιστορία της  Α

Ο Στράτος Φαναράς γεννήθηκε το 1959 στο Μπραχάμι, στην Αθήνα. Παρακολουθώντας τις συζητήσεις του μεγαλύτερου αδελφού του, Κώστα, με τους φίλους του, συμμετείχε αυθόρμητα στις κινητοποιήσεις τις μέρες του Πολυτεχνείου σε ηλικία 15 ετών, όντας ακόμα μαθητής της Γ΄ Γυμνασίου. Με την πτώση της δικτατορίας εντάχθηκε στον Ρήγα Φεραίο, ενώ στη συνέχεια αποχώρησε μαζί με άλλους Ρηγάδες για να συγκροτήσουν την οργάνωση ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος Β΄ Πανελλαδική. Μετά την αυτοδιάλυση της «Β΄ Πανελλαδικής» παρέμεινε ανέντακτος, μέχρι την εποχή της ανάδειξης του Κώστα Σημίτη στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, με τον οποίο συνεργάστηκε και συστρατεύτηκε. Νέες ματαιώσεις τον οδήγησαν ξανά στο χώρο των ανέντακτων της φιλελεύθερης αριστεράς.
Έχει σπουδάσει μαθηματικά και στατιστική και η κύρια ασχολία του είναι η κοινωνική και πολιτική έρευνα. Έχει δημοσιεύσει σειρά άρθρων κυρίως στην εφημερίδα «Ημερησία» και κατά καιρούς στην «Athens Voice», στο Protagon.gr και αλλού.

9. Βιβλίο…Αυτοβιογραφία

 ΠΑΠΟΥΛΙΑΣ ΜΑΚΗΣ…ΠΟΣΟ Η ΦΟΡΑ ΗΤΑΝ ΜΕΓΑΛΗ…

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΚΑΙ ΜΝΗΜΕΣ

…Το Μπραχάμι έμοιαζε λίγο με το χωριό μας το Ψάρι: δίπατα πέτρινα σπίτια με αυλή, αγροτικά εργαλεία και ζώα στις αυλές, μαντριά και τσοπάνηδες, χωματόδρομοι παντού, κοινόχρηστα πηγάδια, μεγάλες εκτάσεις με στάρια, αλώνια στο νέο τέρμα των λεωφορείων, μάντρες με υλικά οικοδομών και πόρτες,παράθυρα και καδρόνια μεταχειρισμένα από κατεδαφίσεις νεοκλασικών της Αθήνας.

Τα καινούργια σπιτάκια, δωματιάκια μικρά δηλαδή, φύτρωναν σχεδόν κάθε βράδυ εκτός σχεδίου και βέβαια χωρίς καμιά οικοδομική άδεια. Το «συνεργείο» ήταν η κραυγή απόγνωσης μιας ολόκληρης γειτονιάς, όταν έφτανε η ομάδα που γκρέμιζε τα αυθαίρετα και η μάχη πολλές φορές ήταν συλλογική, σώμα με σώμα. Συνήθως κατέληγε σε συμπλοκή και μετά στο Αστυνομικό Τμήμα. Οι άνθρωποι του «συνεργείου», για την ευκολία τους, ανέβαιναν με σκάλα ξύλινη που κουβαλούσαν μαζί τους στην ταρατσούλα του αυθαίρετου, που οι τοίχοι του ήταν με τσιμεντόλιθους, ψευτοσοβαντισμένοι, για να εξασφαλίσουν κάποια δήθεν παλαιότητα, και από εκεί με λοστούς τρυπάγανε την πλάκα του μπετόν και αχρηστεύανε το δωματιάκι. Η μάχη δινόταν για να μην ανέβει το «συνεργείο» στην ταράτσα.

Αν το γλίτωνες, πολλές φορές με λάδωμα ή πολιτικό μέσο, ήσουν τυχερός. Άρχιζε όμως τότε ένας άλλος γολγοθάς. Φως, νερό και… καλά, για τηλέφωνο δεν γινόταν κουβέντα, έπρεπε να πας στο κοντινότερο μπακάλικο, γύρω στα τριακόσια μέτρα, και να σ’ ακούει όλη η γειτονιά. Το νερό η κάθε οικογένεια το εξασφάλιζε από πολύ μακριά με ξύλινα καροτσάκια που χωράγανε δύο ή τέσσερις γκαζοντενεκέδες. Κάθε πρωί έπρεπε να στηθείς στην ουρά με τις ώρες, να περιμένεις στη μοναδική για δεκάδες νοικοκυριά βρύση. Υπήρχε βέβαια και ο νερουλάς με το βυτίο που μοίραζε νερό, αλλά μοίραζε και ρουφιανιές στην αστυνομία για το ποιος χτίζει τι. Το φως, κατόρθωμα μεγάλο, δέκα σπίτια από το ίδιο ρολόι, ξύλινες κολόνες για τα καλώδια, κουλουβάχατα.