ΘΟΥ ΚΥΡΙΕ !… Αρχίζει το ματς

 

 

του Ανερμάτιστου

 

 

 

 

 

Γεια σας ιματζινίστες!

Σε συνέχεια προηγούμενων αναρτήσεων, σήμερα θα μιλήσουμε για ένα ακόμα από τα χαρακτηριστικά της σύγχρονης εποχής μας.

Συγκεκριμένα, θα αναφερθούμε στον αγαπημένο ήρωα της στήλης. Όπως θα καταλάβατε, μιλάμε για το λατρεμένο μας Ελληναρά.

Σήμερα, λοιπόν, θα ασχοληθούμε με μια κυρίαρχη πτυχή της προσωπικότητάς του. Εν προκειμένω, θα μιλήσουμε για τη σχέση του με τον αθλητισμό.

 Μη μπερδεύεστε, δεν αναφέρομαι στην προσωπική του εκγύμναση. Αυτό θα ήταν κάτι προσβλητικό για το φίλο μας. Και πως να μην είναι άλλωστε, όταν πρόκειται για άνθρωπο που έχει ξοδέψει πολλά χρόνια, αμέτρητες συνδρομές σε γυμναστήρια και ανυπολόγιστες ποσότητες φαιάς ουσίας για να καταλήξει στο βαθυστόχαστο συμπέρασμα ”τι να την κάνω τη γυμναστική, αφού η κοιλίτσα μου είναι σέξυ”…

 Για να μη σας κουράζω όμως, αναφέρομαι στη σχέση του ήρωά μας με την αγαπημένη του ομάδα.

 Πριν αρχίσετε να με κράζετε, θέλω να διευκρινίσω πως δεν είμαι από αυτούς που ”δεν βλέπουν ποδόσφαιρα κλπ” και τα θεωρούν ”αθλήματα για βάρβαρους”, προς Θεού. Αγαπώ την ομάδα μου, την υποστηρίζω φανατικά και δε ντρέπομαι καθόλου να το ομολογήσω.

 Σ’ αυτά τα πλαίσια λοιπόν, ο ενθουσιασμός, η απογοήτευση, ή ακόμα και τα μπινελίκια θεωρούνται πλήρως αποδεκτά για μένα. Όλα αυτά βέβαια, μόνο για όση ώρα διαρκεί ο αγώνας.

 Έλα όμως που ο φίλος μας δεν το βλέπει έτσι!

 Γι’ αυτόν, η ομάδα που υποστηρίζει δεν είναι απλά μια ευχάριστη νότα στην εβδομάδα, 2 ώρες διασκέδασης στο γήπεδο και καζούρα στους φίλους ανάλογα με το αποτέλεσμα, κάθε άλλο.

 Στο θολωμένο του μυαλό, η εκάστοτε ”ομαδάρα” μετατρέπεται σε θρησκεία και ταυτίζεται, εν πολλοίς, με την ίδια του την ύπαρξη. Ως εκ τούτου, τα αποτελέσματα της Κυριακής καθορίζουν τη διάθεσή του για την υπόλοιπη εβδομάδα.

 Όπως έχουμε αναφέρει και στο παρελθόν, ο Ελληναράς αποτελεί τον ορισμό του ”τσάμπα μάγκα”. Η πικρή αλήθεια είναι πως στο φίλο μας δεν αρέσει καθόλου, μα καθόλου να χάνει. Κατά συνέπεια, οι συμπεριφορές του σε περιπτώσεις νίκης-ήττας είναι εκ διαμέτρου αντίθετες.

Ας ξεκινήσουμε με το καλό σενάριο, όταν η ομαδάρα έχει κερδίσει.

Στην περίπτωση αυτή, ο φιλαράκος μας πετάει στα σύννεφα, περιπλανιέται σαν κονιόρδος και δεν αφήνει κανέναν σε χλωρό κλαρί. Όταν είναι σε μεγάλα κέφια δε, προσπαθεί να πικάρει τον αντίπαλο οπαδό με ατάκες του τύπου ”σε πήδηξα χτες”. Ναι, καλά διαβάσατε, 1ο ενικό πρόσωπο. Η ταύτιση γαρ…

 Ας περάσουμε όμως στο κακό σενάριο, όταν η ομαδάρα ηττάται πανηγυρικά.

 Σ’ αυτή την περίπτωση, τα πράγματα είναι δύσκολα. Με λίγα λόγια, να ανοίξει η γη να τον καταπιεί. Παρόλο που καταβάλλει φιλότιμες προσπάθειες να αποφύγει τις κοινωνικές επαφές, έρχεται η ώρα που κάποιος θα ρίξει τη σπίθα. Και τότε αρχίζει το πανηγύρι. Από τον προπονητή και  τους παίκτες μέχρι τα καντήλια και την Παναγίτσα, όλοι έχουν μερίδιο ευθύνης για τον τρόπο που χάσανε. Ναι, καλά διαβάσατε, 3ο πληθυντικό πρόσωπο. Όταν τα πράγματα στραβώνουν, βγάζουμε την ουρά μας απ’ έξω…

 Όπως έλεγε κι ο Τσώρτσιλ άλλωστε, ”η νίκη έχει πολλούς πατέρες, η ήττα είναι ορφανή”. Όταν αναφερόμαστε στους περήφανους νεοέλληνες δε, η ήττα είναι πεντάρφανη.

Αυτά κι ευχαριστώ.