Του Αυλωνίτη του χρωστάμε…

…του οφείλουμε τις ανεπανάληπτες στιγμές που μας έχει κάνει ευτυχισμένους και ποτέ δυστυχώς δεν θα τις ξεπληρώσουμε. Αισθανόμαστε τον Βασίλη Αυλωνίτη  πολύ κοντινό μας συγγενή, σαν τον θείο μας που πέθανε και δεν θα τον δούμε ποτέ ζωντανό παρά μόνο στην φωτογραφία που έχουμε στο κομοδίνο δίπλα από το κρεβάτι  που κοιμόμαστε. Την φωτογραφία που κάποιος καλός φίλος μας έκανε δώρο γνωρίζοντας την αγάπη μας για τον μεγάλο ηθοποιό. Αυτή η φωτογραφία   μας φτιάχνει την διάθεση κάθε πρωί κοιτώντας μας   με το περιπαικτικό του βλέμμα, όταν αγουροξυπνημένοι ψάχνουμε το ξυπνητήρι να το σταματήσουμε.

❀❀❀❀❀❀❀

Επιμέλεια Tiny Tin

 

Ο εμβληματικός ηθοποιός, ο πρωτοπόρος της επιθεώρησης, ο ξεκαρδιστικός πλακατζής!

Η γνήσια λαϊκή μορφή του Βασίλη Αυλωνίτη να γεμίζει πληθωρικά την οθόνη είναι μια εικόνα γνώριμη σε κάθε έλληνα κινηματογραφόφιλο.

Ένας από τους σημαντικότερους ηθοποιούς της κωμικής φουρνιάς του κλασικού εθνικού μας κινηματογράφου, αυτοδίδακτος και ταλέντο πηγαίο, ένιωσε να τον καλεί η σκηνή ήδη από πιτσιρικά, αν και στο θέατρο μπήκε από την πίσω πόρτα.

Ως βοηθός σκηνογράφου δηλαδή, αν και το έμφυτο χιούμορ και το καλαμπούρι που του άρεσε να κάνει συνεχώς δεν θα του έπαιρναν πολύ να τον φέρουν πάνω στο σανίδι, με τα υπόλοιπα να είναι ιστορία.

Και μάλιστα μια ιστορία συνυφασμένη τόσο με την επιθεώρηση όσο και τα χρυσά χρόνια της εθνικής μας κινηματογραφίας!

Ο ηθοποιός που δεν πέρασε ποτέ από δραματική σχολή θα γινόταν στα χρόνια του συνώνυμο της κωμωδίας, αν και αυτό ακριβώς το χαρακτηριστικό του λίγο έλειψε να του στοιχίσει τη ζωή: το 1931 θερμόαιμος «Βενιζελικός» τον πυροβολεί πάνω στη σκηνή, όταν ένιωσε θιγμένος από το σατιρικό νούμερο του Αυλωνίτη.

Και αυτός ήταν ο «γίγαντας» της υποκριτικής, ο ηθοποιός που έκανε τις πιο σύνθετες κωμικές συνδέσεις μέσα από λιτές ερμηνείες, που είχε την ικανότητα να κάνει μια ολόκληρη πλατεία θεάτρου να δονείται συνθέμελα χωρίς καν να αρθρώνει λέξη: ο κεφάτος και ευρηματικός Βασίλης Αυλωνίτης…

Να και ένα μικρό στιγμιότυπο από την μοναδική έγχρωμη και τελευταία του ταινία   πριν πεθάνει, “Μικροί και μεγάλοι εν δράσει”

Ένα χιουμοριστικό περιστατικό από τα γυρίσματα της ταινίας “Μικροί Μεγάλοι Εν Δράσει” διασώζει ο Γιώργος Λαζαρίδης στο βιβλίο του “Φλας Μπακ – Μια Ζωή Γυρίσματα”.
Το περιστατικό επιλέχτηκε όχι μόνο γιατί είναι απολαυστικό, αλλά και γιατί απεικονίζει σε μεγάλο βαθμό το χαρακτήρα των τριών πρωταγωνιστών της ταινίας: του Λάμπρου Κωνσταντάρα, του Βασίλη Αυλωνίτη και της Μαίρης Αρώνη. 

Έχουμε ορίσει άφιξη ηθοποιών για τις εννιά το πρωί και ο Κωνσταντάρας, όπως και ο Αυλωνίτης, πάντα συνεπείς, είναι εκεί από τις οχτώ και μισή, αλλά η Αρώνη αργεί. Πάει δέκα, κοντεύει έντεκα και δεν εμφανίζεται, οπότε αρχίζει ένας δικαιολογημένος εκνευρισμός, όταν σε μια στιγμή λέει ο Κωνσταντάρας βαλτός από τους άλλους:
-Κατάλαβες, κύριε, εμ αργεί και μας έχει εδώ στημένους, εμ θα πρέπει να της κάνουμε και χειροφίλημα…
-Τι χειροφίλημα; Λέει αγριεμένος ο κατά τα άλλα καλοκάγαθος Αυλωνίτης, που δεν έχει όμως ποτέ ξαναδουλέψει με την Αρώνη.
-Έτσι είναι, Βασίλη μου, συνεχίζει ο Κωνσταντάρας. Η κυρία Αρώνη είναι του Εθνικού, παίζει στην Επίδαυρο, άρα θέλει χειροφίλημα…
-Δεν είσαι καλά, ρε, που θα τη χειροφιλήσω κιόλας που μ’ έχει στημένο από το πρωί. Δεσπότης είναι ή μητροπολίτης;
Στο μεταξύ μπαίνουν και οι άλλοι στο ψιλό γαζί με στόχο τον Αυλωνίτη.
-Δε γίνεται να μην της κάνεις χειροφίλημα, Βασίλη! Είναι ικανή να θυμώσει και να φύγει… Έτσι το έχουνε στο Εθνικό: καλημέρα και χειροφίλημα…
Τούρκος ο Αυλωνίτης.
-Εγώ χειροφίλημα κομμένη! Άμα δε σα κάνω, φωνάχτε άλλον, άσε δηλαδή που θα τ’ ακούσει και χύμα μόλις έρθει… Ποια νομίζει ότι είναι η μαντάμ;
Κάποια στιγμή καταφθάνει η Αρώνη, αεράτη, φουριόζα, αξιαγάπητη, μπαίνει στην «Ωμπέρζ» και μόλις βλέπει τον Αυλωνίτη ορμάει πάνω του χωρίς να μας πει καλά καλά ούτε μια καλημέρα. Τον αγκαλιάζει ενθουσιασμένη κι αρχίζει να του λέει, εντελώς βέβαια απροειδοποίητη για όσα έχουν προηγηθεί:
-Βασίλη Αυλωνίτη! Δεν ξέρεις πόση είναι η χαρά μου που θα παίξω μαζί σου! Είσαι ο αγαπημένος μου, είσαι σπουδαίος κωμικός, είσαι μεγάλος ηθοποιός κι αυτό ήταν πάντα το όνειρό μου, να παίξω μια μέρα με τον Βασίλη Αυλωνίτη…
Και δεν του τα έλεγε ψέματα όλα αυτά ούτε και για να δικαιολογήσει την αργοπορία της. Τα έλεγε γιατί τα πίστευε. Και τότε είδαμε όλοι μας το πιο… τρελό εκείνης της μέρας.
Ο Αυλωνίτης, που πραγματικά τα είχε χάσει μπροστά σ’ αυτό το χειμαρρώδη ενθουσιασμό, της αρπάζει το χέρι και της λέει:
-Κυρία Μαιρούλα μου! Το χεράκι σου να σου φιλήσω… Δώσ’ μου το χεράκι σου, γιατί κι εγώ αυτό έλεγα τόση ώρα, πότε θα ‘ρθεις να σε γνωρίσω κι από κοντά…

ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΑΖΑΡΙΔΗΣ “ΦΛΑΣ ΜΠΑΚ – ΜΙΑ ΖΩΗ ΣΙΝΕΜΑ”
Εκδόσεις ΛΙΒΑΝΗ